Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ο άνθρωπος σήμερα ζει στην εποχή της σεξουαλικής «υπερ-πληροφόρησης». Ημίγυμνα κορμιά, προκλητικά ρούχα και έντονα μακιγιάζ ξεπροβάλλουν συνεχώς μπροστά του. Από την άκρη του δρόμου, μέχρι το περιοδικό, την τηλεόραση, την οθόνη του υπολογιστή και το κινητό του τηλέφωνο. Το σεξ είναι παντού. Συνεπώς, η κοινωνία μιλάει για το σεξ! Εμείς το’ χουμε;
Η εξάπλωση του διαδικτύου και ειδικότερα της πορνογραφίας παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στη διάδοση μίας σεξουαλικότητας, που οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής εκφράζουν την ανάγκη να υπερβούν το «συμβατικό» και τα όρια των κλασσικών μονογαμικών σχέσεων. Έχουν την επιθυμία, αλλά και την ευκαιρία, να γνωρίσουν πολλούς και διαφορετικούς σεξουαλικούς συντρόφους στη ζωή τους, συλλέγοντας ποικίλες ερωτικές εμπειρίες (σεξουαλική απομυθοποίηση). Όμως αρκεί αυτό, για να κάνει το σεξ καλύτερο; Αρκεί αυτό, για να κάνει έναν άνθρωπο να αισθάνεται ευτυχισμένος και πλήρης από την ερωτική του ζωή;
Από επιστημονική σκοπιά, γνωρίζουμε, ότι το σεξ, ανεξάρτητα από το αν λαμβάνει χώρα στα πλαίσια μίας περιστασιακής ή σταθερής ρομαντικής σχέσης, ενεργοποιεί ποικίλους νευροφυσιολογικούς μηχανισμούς. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης, ο ανθρώπινος οργανισμός έχει τη τάση να παράγει πλήθος νευρο-ορμονών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η ωκυτοκίνη, η ντοπαμίνη, η αδρεναλίνη, οι ενδορφίνες και η βαζοπρεσίνη. Οι ουσίες αυτές, πέρα από την αίσθηση της ευχαρίστησης που προσφέρουν, διαδραματίζουν σπουδαίο ρόλο και στην εξέλιξη της σχέσης.
Για παράδειγμα, η ωκυτοκίνη έχει χαρακτηριστεί από τους ειδικούς ως ορμόνη «κλειδί» για τα ζευγάρια, καθώς έχει φανεί, ότι εμπλέκεται σχεδόν σε κάθε στάδιο της σχέσης τους. Απελευθερώνεται κυρίως κατά τη διάρκεια του οργασμού και ενισχύει την αίσθηση της οικειότητας και της ασφάλειας. Μάλιστα, από πολλούς έχει κατονομαστεί και ως η ορμόνη της «συγκόλλησης». Η έκκριση της ωκυτοκίνης και της ντοπαμίνης κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ενεργοποιεί τα συστήματα ανταμοιβής του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα, το πρόσωπο, το σώμα και τη φωνή του συντρόφου, που προσφέρει σεξουαλική ηδονή, να μετατρέπονται σταδιακά σε «σημείο αναφοράς» για το άτομο.
Στις μακροχρόνιες σχέσεις, η επανάληψη αυτών των λειτουργιών οδηγεί σε σεξουαλική εξοικείωση μεταξύ των συντρόφων. Από τη μία, το γεγονός αυτό, θεωρείται άκρως ευεργετικό για το ζευγάρι, καθώς του προσφέρει ένα ασφαλές πλαίσιο για να πειραματιστεί, να ανακαλύψει αυτά που το ευχαριστούν, αλλά και για να απαλλαγεί από τυχόν φόβους και ανασφάλειες, που μπορεί να έχουν καλλιεργηθεί από προηγούμενες εμπειρίες. Από την άλλη, όμως, τα υψηλά επίπεδα εξοικείωσης μεταξύ των συντρόφων, μπορεί να γυρίσουν και «μπούμερανγκ» για τη σχέση τους, κάνοντας την ερωτική τους ζωή προβλέψιμη και μονότονη, «αφομοιώνοντας» τον πόθο και ελαχιστοποιώντας τη σεξουαλική φαντασίωση και πρόκληση. Αποτέλεσμα, ο κυνηγός να χάνει το ενδιαφέρον του, αλλά και το «θήραμά του» να μην είναι πλέον γοητευτικό και ελκυστικό. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της εξοικείωσης του όμοιου, η επανάληψη του γνωστού και η αδιαφορία του κατακτημένου. Άρα, η πρόκληση «πενθεί την αδιαφορία της».
Υπό αυτό το πρίσμα, αρκετοί είναι εκείνοι, που ξεκινούν να φαντασιώνονται ή ακόμα και να αναζητούν διαφορετικούς σεξουαλικούς παρτενέρ, σε μία προσπάθεια να επαναφέρουν στη μνήμη τους το καλό σεξ του «πρώτου καιρού» (ανέλπιστο όνειρο). Εξιδανικεύουν δηλαδή την απιστία και αποδίδουν τη μειωμένη σεξουαλική επιθυμία στην εξοικείωση που προκαλεί η μακροχρόνια σχέση. Όμως αυτό, δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι θέλουν να χωρίσουν ή ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από τη σχέση τους (συναισθηματική εξασφάλιση της καθημερινότητας – συνήθειας). Πιθανότατα, έχουν παραμελήσει την εικόνα τους, δεν μοιράζονται πλέον τις φαντασιώσεις τους και ίσως κάποιος από τους δύο ή και οι δύο να έχουν ουσιαστικά «ξεχάσει» τη σεξουαλική τους ζωή (ντροπή – συντηρητισμός – καθωσπρεπισμός).
Οι σύντροφοι παύουν να θυμούνται, ότι η σεξουαλική επιθυμία είναι ένα χαρακτηριστικό που μεταβάλλεται στο πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι όλες οι μέρες και όλες οι ώρες το ίδιο. Το ζευγάρι «πρέπει» να επιδιώκει τη σταθερότητα των συνευρέσεων του, δίνοντας χώρο και χρόνο στην εικόνα του. Έτσι ώστε, να μην «ξεχνάει» ο ένας το σώμα του άλλου και να μη σβήνει το μήνυμα της πρόκλησης και της αυτοδιάθεσης ενός υποσχόμενου σεξ, που το ανήθικο και το ηθικό ξεδιπλώνουν μέσα στην ηδονή, στο παιχνίδι και τον οργασμό, αφήνοντας πίσω τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Κάθε σκηνικό, που γεννιέται από εμάς για εμάς, μας διατηρεί ζωντανούς και επιθυμητούς, ακόμη και σε κείνους, που «ποθούν τον πόθο μας», ζηλεύουν τη γοητεία μας, μας θέλουν και δεν μας έχουν, είναι πάντα ένα «δυνατό ζευγάρι στο μυαλό και στο σώμα»…που μιλάει από μόνο του, σε όλους μας!
Θάνος Ε. Ασκητής