Πίστη και εμπιστοσύνη: δύο έννοιες σχεδόν ταυτόσημες, που κουβαλούν απάνω τους πολυσυζητημένους όρκους αιώνιας αφοσίωσης και αγάπης. Δύο λέξεις, που κρατούν ενωμένο το ζευγάρι μέχρι τα βαθιά του γεράματα και που άμα καταπατηθούν, πολλές φορές είναι σε θέση να διαλύσουν παντελώς οποιαδήποτε σχέση ή δεσμό. Συνήθως, μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τον άνθρωπο, που μας φροντίζει και επιμελείται τα «θέλω» μας για πρώτη φορά στην παιδική ηλικία. Μάλιστα, σύμφωνα με την ψυχολογική θεωρία του δεσμού, στην κατηγορία αυτή ανήκουν και οι γονείς μας, και κυρίως η μητέρα μας, την οποία λατρεύουμε και υπερεκτιμούμε. Λίγο αργότερα, ως άνθρωποι, επεκτείνουμε αυτή μας την ανάγκη και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις και με τη βοήθεια διαφόρων συνειδητών και ασυνείδητων μηχανισμών, επιδιώκουμε την ολοκλήρωση μας μέσα από τον έρωτα και τη σύζευξη…
Η προδοσία, όπου στις περισσότερες περιπτώσεις ταυτίζεται με τη απιστία (σεξουαλική ή / και συναισθηματική), είτε συμβαίνει στο εσωτερικό ενός γάμου, είτε συμβαίνει στο εσωτερικό μίας σχέσης που μετρά μόλις μερικούς μήνες, συνιστά μία πολύ μεγάλη πρόκληση για τον άνθρωπο, καθώς επαναφέρει στη μνήμη του ανεξίτηλες εμπειρίες πόνου και αβεβαιότητας από την παιδική του ηλικία και τον κάνει να αισθάνεται εγκατάλειψη και αβοηθησία. Ωστόσο, στο σημείο αυτό, μερικοί υποστηρίζουν, ότι τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο την προδοσία: ο άνδρας έχει την τάση να εστιάζει περισσότερο στη σεξουαλική διάσταση και η γυναίκα στη συναισθηματική διάσταση της απιστίας. Η απάντηση μου λοιπόν, πάνω σε αυτό το δίπολο είναι, πως τα δύο φύλα δεν σκέφτονται τόσο διαφορετικά, όσο συνήθως πιστεύεται, απλώς εκείνο, που κάνει τις γυναίκες να ξεχωρίζουν είναι σε ένα βαθμό ο παρορμητισμός και η τάση τους να «εκδικηθούν» τον προδότη σύντροφο.
Με το που αντιληφθεί δηλαδή τα ίχνη της απάτης η γυναίκα, γίνεται καλύτερη και από ιδιωτικό ντεντέκτιβ στην αναζήτηση ενοχοποιητικών στοιχείων σε βάρος του ανδρός της και της ερωμένης του. Από τη στιγμή που θα τα εντοπίσει λοιπόν, ξεκινά να προετοιμάζει αργά και βασανιστικά το ξεμπρόστιασμα και την απολογία του συντρόφου της. Πολλές φορές μάλιστα, συγχυσμένη και αδυνατώντας να αντιμετωπίσει με καθαρό μυαλό και με ψυχραιμία τα νέα δεδομένα, αποφασίζει να βάλει τέλος στη σχέση της και αργότερα το μετανιώνει. Η γυναίκα δίνει πράγματι πολλαπλές συναισθηματικές διαστάσεις στην απάτη. Αισθάνεται προδομένη και αφελής, νιώθει ότι ο κόσμος γύρω της καταρρέει, ότι δεν αξίζει τίποτα, ενώ συγχρόνως αναρωτιέται τι θα μπορούσε να είχε κάνει νωρίτερα για να αποτρέψει αυτή την κατάσταση (ενοχές). Σε αρκετές περιπτώσεις, είτε εκθέτοντας ανεπανόρθωτα το σύντροφό της, είτε διεκδικώντας ένα μεγάλο μερίδιο από την περιουσία και τις προσωπικές του κατακτήσεις, η γυναίκα δεν καταφέρνει να λάβει σχεδόν ποτέ πίσω αυτό που έχασε, δηλαδή τη μοναδικότητα και την αξιοπρέπειά της.
Ο λόγος, που η γυναίκα αντιδρά τόσο σκληρά και αυθόρμητα σε ορισμένες περιπτώσεις, εσωτερικεύοντας ουσιαστικά την απιστία και ερμηνεύοντάς την ως προσωπική της αποτυχία, είναι ο φόβος για το μέλλον το δικό της και ενδεχομένως των παιδιών της, που παραμένουν απροστάτευτα. Θρηνεί κυριολεκτικά για την έμμεση απόρριψη από το σύντροφό της, μετανιώνει για όλες εκείνες τις προσωπικές θυσίες που έκανε προκειμένου να υπερασπιστεί τη σχέση της (επαγγελματικά, σε διαπροσωπικό επίπεδο), κλαίει για τον χαμένο χρόνο που δεν γυρίζει πίσω και προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της…
Αυτό, που πρέπει να θυμάται κάθε γυναίκα, η οποία έχει βιώσει ή ενδέχεται να ζήσει την προδοσία στο εσωτερικό της σχέσης της, είναι, ότι για αρκετούς άνδρες η σεξουαλική ή συναισθηματική απιστία αποτελεί μία ένδειξη αδυναμίας της στιγμής. Γι’ αυτό το λόγο, θα πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά το ενδεχόμενο να δώσει τέλος στη σχέση της. Η γυναίκα, που αγαπάει και παραμένει πιστή στο σύντροφό της, ακόμα και μετά την απιστία, είναι πολλές φορές η γυναίκα της ποιοτικής σχέσης, ενώ εκείνη που εκδικείται, συχνά, χωρίς να το καταλαβαίνει στρώνει το δρόμο για τη μοναξιά και την αυτοκαταστροφή της…