Περιγράφει μία γυναίκα που είναι παντρεμένη με τον σύζυγό της σχεδόν 35 χρόνια.
“Δεν μιλάμε πια, σεξουαλικά δεν τον ενδιαφέρω, δεν με προσεγγίζει κι αν πάω να τον πλησιάσω εγώ μου λέει πώς μεγαλώσαμε και δεν είναι αυτά για εμάς. Τουλάχιστον παλιά έδειχνε να με θέλει. Τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι και νιώθω μόνη μου. Δεν ξέρω τι έχω κάνει λάθος.”
Ακούγοντας αυτή τη γυναίκα, τη ρωτάω πώς ήταν η σχέση τους παλαιότερα, τι άλλαξε στην ερωτική ζωή και στην επικοινωνία τους. Μου περιγράφει μία μονόπλευρη προσπάθεια για πολλά έτη, μιλάει για τη στεναχώρια της, πώς ποτέ δεν ένιωσε ότι έχει δίπλα της έναν άνθρωπο που τη στηρίζει και την «ανεβάζει», πρώτα σαν άνθρωπο και έπειτα σα γυναίκα.
Όταν τη ρώτησα τι την κρατάει σε αυτή τη σχέση, δεν ήξερε τι να μου απαντήσει. Το σκέφτηκε λίγο και μου είπε πώς είναι δύσκολο να συνεχίσει μόνη.
Αν οι δυο μας δεν προσφέρουμε ο ένας στον άλλον θαλπωρή, αγάπη, στήριξη, μία αγκαλιά, ένα χάδι, ένα ερωτικό άγγιγμα, τότε τι κάνουμε μαζί;
Μερικές φορές, οι άνθρωποι μας μιλούν για τον χρόνο που πέρασε, πόσα θα ήθελαν να είχαν κάνει διαφορετικά, πώς η συνειδητοποίηση μίας μη ικανοποιητικής κατάστασης, άργησε να έρθει.
Δεν είναι αργά να διεκδικήσουμε την ευτυχία μας, να μιλήσουμε με τον σύντροφο, αλλά προπάντων να τον ακούσουμε, να αναζητήσουμε κάτι ή κάποιον που μας ταιριάζει περισσότερο, να νιώσουμε ότι θέλουμε, αλλά παράλληλα είμαστε ποθητοί.
Μην ξεχνάτε πώς μία σχέση απαιτεί προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, χωρίς να σημαίνει πώς ανά διαστήματα δεν θα «πρέπει» να προσπαθήσουμε περισσότερο εμείς ή ο άλλος. Σε παγιωμένες και απομακρυσμένες σχέσεις, που γινόμαστε ξένοι σε ένα διπλό κρεβάτι, μέσα σε ένα «βουβό» σπίτι, με κρύα ατμόσφαιρα και «παγωμένα» συναισθήματα, τότε οφείλουμε να σκεφτούμε ξανά την επόμενη μέρα.
Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη ζωή μας, καθόλου απλό, όμως το «χρωστάμε» στον εαυτό μας.