Ο έρωτας… εν ζωή!
Οκτώ χρόνια οικονομικής κρίσης, που έφεραν τα πάνω κάτω, έδειξαν τη μεγαλύτερη πραγματικότητα αυτής της κατάστασης που είναι η ανθρώπινη κρίση.
Μετά από μία μεγάλη περίοδο ευμάρειας και ευδαιμονίας που άλλαξε τις ζωές μας, έφτιαξε το lifestyle του τρόπου ζωής μας, ο σεισμός της κοινωνίας μας μετά το 2010, αποκάλυψε το σαθρό μας υπόστρωμα, φέρνοντας τα ανθρώπινα πάθη στην επιφάνεια με κυρίαρχο συναίσθημα το θυμό αλλά και την απελπισία. Γκρέμισε κάστρα του δήθεν, απογύμνωσε πετυχημένους και είδωλα του κοινωνικού μας κατεστημένου, ενώ παράλληλα προκάλεσε τους αξιοπρεπείς στην αναξιοπρέπεια με την οικονομική μιζέρια να επιβάλλεται, στην καθημερινότητά μας. Γκρίνια, απαισιοδοξία, φόβος αλλά και ερωτηματικά για το ποιος φταίει, ήταν η μόνιμη επωδός του κακού που μας βρήκε. Όλοι έψαχναν τον ένοχο, έξω από τον εαυτό τους, ενώ οι νέοι παρακολουθούσαν την ματαιότητα των γονιών τους, λέγοντας όμως απλά στους μεγαλύτερους: «Εσείς φταίτε, μας χαλκεύσατε το μέλλον μας…»
Mέσα στα χρόνια της κρίσης, χιλιάδες πτυχιούχοι και δυναμικοί άνθρωποι έφυγαν από τη χώρα, ενώ άλλες χιλιάδες νέοι ξαναγύρισαν στους γονείς τους κουκουλωμένοι στο παιδικό τους δωμάτιο, περιμένοντας την τροφή στο στόμα.
Αναμφίβολα και άλλοι πολλοί, έκτισαν νέες ελπίδες και δουλειές παλεύοντας μέσα από ευκαιρίες που η κρίση μπορεί να προσφέρει… Έτσι σήμερα, η ζωή μας κινείται από την προσπάθεια μέχρι την ηττοπάθεια, από την αγωνία της επιβίωσης έως τη νέα δημιουργία που γεννιέται πάντα μέσα στους δύσκολους καιρούς της ανεργίας, των χρεών και της νεόπτωχης κοινωνίας μας. Όλα αυτά λίγο-πολύ τα ξέρετε. Απλά εγώ, ανήμερα του Πάσχα σκέφθηκα να μοιραστώ μαζί σας λίγες από τις σκέψεις μου, γιατί βλέπετε έχω ζήσει και την Ελλάδα της ευμάρειας αλλά και τη σημερινή πραγματικότητα.
Το Πάσχα είναι το πιο ιερό κομμάτι της Ορθοδοξίας που φέρνει δύο αληθινά μηνύματα σε όλους μας. Τη συγχώρεση και την ανάσταση. Είναι ίσως οι δύο όψεις ενός νομίσματος που έχει την αξία του τιμήματος αλλά και της συναλλαγής. Εδώ όμως το νόημα είναι πιο βαθύ και πιο ανθρώπινο. Είναι η αναγνώριση της ζωής ως μοναδικό αγαθό της ύπαρξής μας και ο θάνατος που δεν ανασταίνει όπως έγινε με το Χριστό, ως θεάνθρωπο, αλλά δημιουργεί τη ζωή. Δηλαδή τον έρωτα, το πάθος και την πίστη που δίνουμε ως νοήμονα όντα στην ελπίδα, τη συντροφικότητα, την αγάπη.
Ίσως θα έλεγε κάποιος, κοινότυπες λέξεις, επαναλαμβανόμενες αλλά φοβάμαι και άγνωστες για πολλούς από εμάς. Η ύλη αντικατέστησε το ανθρώπινο πάθος και το κομπιούτερ έκανε τον έρωτα ψηφιακό εραστή.
Οι άνθρωποι κλείστηκαν μέσα τους, απομακρύνθηκαν μεταξύ τους, δεν ξέρουν να ερωτεύονται και να αγαπούν, ίσως γιατί πια δεν το πιστεύουν, αναζητώντας το εφήμερο και φιλήδονο, το ευκαιριακό και εγωπαθητικό, χωρίς να μπορούν να εκφράσουν συναισθήματα και προσωπικές ανάγκες. Δεν διαβάζουν βιβλία, δεν μιλούν, δεν δεσμεύονται, δεν έχουν οράματα, ενώ ο φόβος σύνδεσης ταξιδεύει μέσα στην προσποίηση και την άρνηση.
Η Χριστιανοσύνη γιορτάζει στις εκκλησίες της το Πάσχα. Η θεία κοινωνία δίνει άφεση αμαρτιών, αλλά το ερώτημα είναι ένα: Ζητάς τη συγχώρεση μέσα από την αγάπη του Θεού, ενώ δεν επικοινωνείς με το σύντροφό σου. Φοβάσαι το θάνατο, αλλά κάνεις ότι μπορείς για να ζεις αιώνια! Ποιο είναι το αληθινό κίνητρο της ύπαρξής σου;
Δεν ξέρω εάν η απάντηση είναι μία ή πολλές. Νομίζω όμως ότι ζεις για να μάχεσαι όχι για τη δικαίωση (άραγε ποιος θα στη δώσει;) αλλά για την αλήθεια που ο Χριστός διατυμπάνιζε στις ομιλίες του: Τον έρωτα που σε κάνει να βλέπεις το καλό και το κακό, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, την συνείδηση της αγάπης προς τον άνθρωπο, την ικανότητα να μιλάς μαζί του, να μοιράζεσαι, να συνεισφέρεις και όπως σημειώνει με έμφαση ο άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης: Όταν εγκλωβίζεις τον έρωτα μέσα σου, αυτή η απόλυτη εσωτερικότητα, κρύβει φόβο, δημιουργεί είδωλα και τελικά τον θάνατο.
Σήμερα Πάσχα, ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας στη ζωή που μας επιτρέπει ως σωστοί Χριστιανοί, να μεταλάβουμε την κοινωνική αλληλουχία, να γευτούμε το πάθος της πίστης προς εκείνον που διαλέξαμε για την συνέχεια, με τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, ανοιχτά και πρόσφορα προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως χαρακτηριστικά και προφητικά ο T.S. Eliot είπε: «στην αρχή μου είναι το τέλος… στο τέλος μου είναι η αρχή…».
Καλό Πάσχα σε όλους μας…
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More