“Είμαι 60 χρονών και ο άντρας μου είναι αδιάφορος…”
Περιγράφει μία γυναίκα που είναι παντρεμένη με τον σύζυγό της σχεδόν 35 χρόνια.
“Δεν μιλάμε πια, σεξουαλικά δεν τον ενδιαφέρω, δεν με προσεγγίζει κι αν πάω να τον πλησιάσω εγώ μου λέει πώς μεγαλώσαμε και δεν είναι αυτά για εμάς. Τουλάχιστον παλιά έδειχνε να με θέλει. Τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι και νιώθω μόνη μου. Δεν ξέρω τι έχω κάνει λάθος.”
Ακούγοντας αυτή τη γυναίκα, τη ρωτάω πώς ήταν η σχέση τους παλαιότερα, τι άλλαξε στην ερωτική ζωή και στην επικοινωνία τους. Μου περιγράφει μία μονόπλευρη προσπάθεια για πολλά έτη, μιλάει για τη στεναχώρια της, πώς ποτέ δεν ένιωσε ότι έχει δίπλα της έναν άνθρωπο που τη στηρίζει και την «ανεβάζει», πρώτα σαν άνθρωπο και έπειτα σα γυναίκα.
Όταν τη ρώτησα τι την κρατάει σε αυτή τη σχέση, δεν ήξερε τι να μου απαντήσει. Το σκέφτηκε λίγο και μου είπε πώς είναι δύσκολο να συνεχίσει μόνη.
Αν οι δυο μας δεν προσφέρουμε ο ένας στον άλλον θαλπωρή, αγάπη, στήριξη, μία αγκαλιά, ένα χάδι, ένα ερωτικό άγγιγμα, τότε τι κάνουμε μαζί;
Μερικές φορές, οι άνθρωποι μας μιλούν για τον χρόνο που πέρασε, πόσα θα ήθελαν να είχαν κάνει διαφορετικά, πώς η συνειδητοποίηση μίας μη ικανοποιητικής κατάστασης, άργησε να έρθει.
Δεν είναι αργά να διεκδικήσουμε την ευτυχία μας, να μιλήσουμε με τον σύντροφο, αλλά προπάντων να τον ακούσουμε, να αναζητήσουμε κάτι ή κάποιον που μας ταιριάζει περισσότερο, να νιώσουμε ότι θέλουμε, αλλά παράλληλα είμαστε ποθητοί.
Μην ξεχνάτε πώς μία σχέση απαιτεί προσπάθεια και από τις δύο πλευρές, χωρίς να σημαίνει πώς ανά διαστήματα δεν θα «πρέπει» να προσπαθήσουμε περισσότερο εμείς ή ο άλλος. Σε παγιωμένες και απομακρυσμένες σχέσεις, που γινόμαστε ξένοι σε ένα διπλό κρεβάτι, μέσα σε ένα «βουβό» σπίτι, με κρύα ατμόσφαιρα και «παγωμένα» συναισθήματα, τότε οφείλουμε να σκεφτούμε ξανά την επόμενη μέρα.
Είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε τη ζωή μας, καθόλου απλό, όμως το «χρωστάμε» στον εαυτό μας.
Δήμητρα Καρυοφύλλη
Κλινική Ψυχολόγος
Επιστημονική Συνεργάτις Ι.Ψ.Σ.Υ.
Γιατί Χωρίζουν Ζευγάρια μετά από 20 χρόνια Γάμου;
Το διαζύγιο ως θεσμός των καιρών μας φαίνεται πως «χτυπά την πόρτα» σε ζευγάρια που είναι σε γάμο για 20 έως 30 χρόνια! Και ενώ θα περείμενε κανείς πως δύο άνθρωποι που έχουν μοιραστεί τη ζωή τους για ένα τόσο πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουν λόγο να χωρίσουν, τα στοιχεία έρχονται να το διαψεύσουν. Από τα στοιχεία της Συμβουλευτικής Γραμμής Σεξουαλικής Υγείας προκύπτει πως ένας μεγάλος αριθμός ζευγαριών προχωρεί σε λύση του γάμου, μετά από 22 χρόνια κατά μέσο όρο κοινής συμβίωσης.
Το Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, με πρόεδρο τον Dr. Θ. Ασκητή, πραγματοποίησε έρευνα σχετικά με τους αιτιολογικούς παράγοντες που ωθούν ένα ζευγάρι με τόσο μακρόχρονη σχέση στο χωρισμό.
Παρακάτω παρουσιάζονται οι πιο συχνοί αιτιολογικοί παράγοντες σύφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου.
- Ένα ποσοστό 33% αναφέρει πως ο κορεσμός και η ρουτίνα είναι που τους ωθούν στο διαζύγιο. Η κάθε μέρα είναι ίδια με την άλλη και όλες οι μέρες γίνονται σταδιακά ίδιες. Δημιουργούνται αισθήματα απογοήτευσης και μοναξιάς και η αρχική αμφιβολία μετατρέπεται σε βεβαιότητα για το ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, με αποτέλασμα η απομάκρυνση και η απόσταση ολοένα να μεγαλώνει. Πολύ συχνά οι σύντροφοι παραπονιούνται ότι έχουν κουραστεί ψυχολογικά, ότι αισθάνονται άδειοι και ότι ή σχέση δεν τους ευχαριστεί πλέον.
- Το 29% αναφέρει πως το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν φύγει από το σπίτι είναι καθοριστικής σημασίας για την απόφασή τους.
Μετά από 30 χρόνια γάμου τα παιδιά έχουν φύγει από το γονεικό σύστημα και έτσι οι γονείς δεν έχουν το κίνητρο να μείνουν μαζί προκειμένου να τα μεγαλώσουν και να τα φροντίζουν. Θεωρούν πλέον ότι είναι ικανά να διαχειστούν το διαζύγιο, ενώ η απουσία των παιδιών από το σπίτι, φέρνει συχνά στην επιφάνεια το συναισθηματικό κενό μεταξύ των συντρόφων. - Το 16% αναφέρει πως η απιστία οδηγεί στο διαζύγιο. Και πράγματι στη μέση ηλικία τόσο ο άνρας όσο και η γυναίκα χαρακτηρίζονται από φιληδονία. Βλέποντας πως τα χρόνια περνούν αισθάνονται την ανάγκη να ξανανιώσουν. Η ανασφάλεια που φέρνει ο χρόνος με το πέρασμά του, δημιουργεί την ανάγκη της επιβεβαίωσης, ότι ακόμα «μετράω». Έτσι, οδηγείται κανείς στη δημιουργία μιας άλλης σχέσης που τον κάνει να νιώθει αρεστό/ή. Εξάλλου, στην ηλικία αυτή το σεξ παραμένει σημαντικό και για τα δύο φύλα, ως στοιχείο ευχαρίστησης, χαράς και επιβεβαίωσης.
- Η σεξουαλική απομάκρυνση οδηγεί ένα ποσοστό 13% σε χωρισμό. Πολλά ζευγάρια παραπονιούνται για την αλλαγή στη σεξουαλική τους ζωή, η οποία σε κάποιες περιπτώσεις μεταβάλλεται δραματικά, έτσι ώστε δεν είναι σπάνιο κάποιοι να απέχουν σεξουαλικά. Οι συγκρούσεις, η φθορά της καθημερινότητας, η ύπαρξη ενός σεξουαλικού προβλήματος που συνδέεται με την αύξηση της ηλικίας, η ψυχική απομάκρυνση, η σχέση που πλέον είναι «δεδομένη» και δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για αυτήν, οδηγούν τους συντρόφους σε μια σχέση που το σεξ δεν έχει χώρο.
- Υπαρξιακού τύπου προβλήματα είναι ικανά να οδηγήσουν ένα ζευγάρι στο χωρισμό, όπως αναφέρει ένα ποσοστό 9%. Η υπαρξιακή- εσωτερικού τύπου κρίση που περνά κανείς όσο μεγαλώνει και κάνει έναν απολογισμό ζωής, δημιουργεί ερωτηματικά, ανασφάλεια, φόβο και την ανάγκη να «προλάβει» να ζήσει όσα δεν έκανε, να ευχαριστηθεί. Εξάλλου, τα προβλήματα υγείας είναι συχνά σε αυτήν την ηλικιακή περίοδο και δημιουργούν άισθημα ανεπάρκειας και ψυχολογικής πίεσης.
Στη σύχρονη εποχή τα κοινωνικά δρώμενα «επιτρέπουν» το διαζύγιο, το οποίο σε παλαιότερες εποχές ήταν συνυφασμένο με τον κοινωνικό στιγματισμό. Η σημερινή κοινωνία είναι πιο απελευθερωμένη, το «επιτρέπει». Από την άλλη, το γεγονός ότι ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων έχει αυξηθεί κατά πολύ συγκριτικά με παλαιότερα, δίνει τη δυνατότητα να μπορεί να ξαναφτιάξει και πάλι τη ζωή του κάποιος στα 50 ή 60 του χρόνια.
Learn More
4 σημάδια κρίσης στο γάμο μας!
Όλο και περισσότερα ζευγάρια στην εποχή μας βιώνουν κρίση στο γάμο τους, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε διαζύγιο. Η κρίση σε ένα γάμο δεν οδηγεί απαραίτητα σε χωρισμό, καθώς η σχέση μπορεί να αναδιαμορφωθεί και να βγει κερδισμένη από μια τέτοια δοκιμασία.
- Το πρώτο σημάδι κρίσης είναι οι συνεχόμενες εντάσεις και έντονοι διαπληκτισμοί, ειδικά όταν το ζευγάρι τσακώνεται με ασήμαντες αφορμές. Πρόκειται για δύο ανθρώπους που δεν είναι ικανοποιημένοι από την πορεία της σχέσης, είναι θυμωμένοι και βρίσκουν σημαντικούς ή ασήμαντους λόγους για να επιτεθούν και να υποτιμήσουν ο ένας τον άλλον. Η αίσθηση ότι ο γάμος δεν πληροί τις προσδοκίες τους, τους κάνει σκληρούς και απότομους, με αποτέλεσμα οι τσακωμοί να γίνονται όλο και πιο έντονοι, ενώ συχνά δε λείπουν οι προσβολές και οι αλληλοκατηγορίες.
- Η συναισθηματική αποξένωση είναι ένα ακόμη σημάδι ότι η σχέση τους περνάει κρίση. Οι σύντροφοι καταλήγουν να είναι απλά δύο ξένοι που μοιράζονται το ίδιο σπίτι και που άλλοι λόγοι, όπως τα παιδιά και οι κοινές οικονομικές υποχρεώσεις τους κρατάνε μαζί, δέσμιους στη συζυγική στέγη. Η επικοινωνία μειώνεται στο ελάχιστο και όταν υπάρχει, έχει να κάνει συνήθως με υποχρεώσεις και τυπικά ζητήματα. Η παραμέληση της εμφάνισης και η αδιαφορία για το αν θα αρέσουμε στον σύντροφό μας δείχνουν συνήθως και την αδιαφορία για τη διατήρηση του γάμου. Δεν μας ενδιαφέρει πια να του είμαστε αρεστοί, δεν επιδιώκουμε να τραβήξουμε την προσοχή του και να τον γοητεύσουμε. Σε αυτό το σημείο, υπάρχει μεγάλο κενό στον γάμο, ένα κενό που ένα τρίτο πρόσωπο βρίσκοντας έδαφος, μπαίνει στη ζωή του ζευγαριού για να καλύψει. Η έλξη για άλλα άτομα και η δημιουργία εξωσυζυγικής σχέσης δηλώνει την προβληματική σχέση του ζευγαριού.
- Η απουσία ερωτικής διάθεσης για τον σύντροφό μας σίγουρα θα πρέπει να μας θορυβήσει για το ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι λογικό σε ένα βαθμό, μεγαλώνοντας οι δύο σύζυγοι να νιώθουν περισσότερο συντροφικά και να βιώνουν συναισθήματα εκτίμησης, αγάπης και σεβασμού. Ωστόσο, η παντελής έλλειψη ερωτικού ενδιαφέροντος οδηγεί στο να αισθάνονται οι σύντροφοι σαν αδέρφια… Το ζευγάρι σταδιακά μειώνει τις σεξουαλικές επαφές, οι οποίες και όταν υπάρχουν είναι μονότονες και βαρετές μέχρι που στο τέλος δεν έχει σεξουαλική ζωή. Πολύ συχνά, η εμφάνιση σεξουαλικών δυσλειτουργιών τόσο στον άνδρα όσο και στη γυναίκα κρύβει από πίσω την προβληματική σχέση του ζευγαριού, που μεταφέρει και στην κρεβατοκάμαρά του το πρόβλημα που βιώνει.
- Όταν οι δύο σύζυγοι προτιμούν να περνάνε το χρόνο τους με φίλους και γνωστούς, αποφεύγοντας κοινές εξόδους και δραστηριότητες μεταξύ τους, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούν τι δεν πάει καλά, κάνοντας μια γενικότερη ανασκόπηση της σχέσης τους. Η αίσθηση, ότι ο σύντροφος δεν μας γεμίζει χαρά, αλλά αρνητικές σκέψεις και δυσάρεστα συναισθήματα είναι κάποιοι ακόμα ενδεικτικοί παράγοντες της κρίσης στο γάμο. Παράλληλα, αισθήματα απελπισίας και η αίσθηση ότι κανείς είναι εγκλωβισμένος μέσα στο ίδιο του το σπίτι πρέπει να ανησυχούν τους συντρόφους και να δημιουργούν ερωτηματικά για το αβέβαιο μέλλον του γάμου.
«Κυνηγώντας την ευτυχία…»
«Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα», έγραψε μεταξύ των άλλων ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης. Για την αγάπη αυτή παλεύουν καθημερινά πολλά ζευγάρια, δίνοντας τη δική τους μάχη ενάντια στη φθορά του χρόνου και της τριβής της καθημερινότητας, αναζητώντας την ευτυχία. Τι είναι και πως βιώνεται όμως σήμερα η ευτυχία; Αποτελεί ένα συναίσθημα, ένα στόχο ή μια ουτοπία; Είναι μια λέξη ευχή μπροστά στην πεζή πραγματικότητα, δημιουργώντας το νόημα της προσδοκίας και που πολλές φορές, η ευτυχία ταυτίζεται με την αγάπη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αγάπη δεν συσχετίζεται απαραίτητα με αυτήν. Εάν θέλουμε να δούμε την πραγματική ταύτιση αγάπης και ευτυχίας, τότε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι «όταν τα χέρια του γονιού γεμίζουν από την αγκαλιά του παιδιού του!»
Ας πάμε όμως στο γάμο που θεωρείται ότι είναι ο ρόλος της ευτυχίας (ή δυστυχίας…). Παλαιότερα η κοινωνία συσχέτιζε τον ευτυχισμένο με τον παντρεμένο και αυτό γιατί ο θεσμός του γάμου είχε διαφορετική δομή σε σχέση με το σήμερα. Ο γάμος λοιπόν, μέσα από την πάροδο των χρόνων τροποποιήθηκε, με ολοένα και περισσότερα ζευγάρια να διαλέγουν εναλλακτικούς τρόπους για να κατοχυρώσουν την σχέση τους (δημαρχείο, σύμφωνο συμβίωσης). Πώς και γιατί άλλαξε όμως ο θεσμός αυτός;
Ο γάμος του χθες, προσέφερε μια κοινωνική και οικονομική ασφάλεια για τη γυναίκα, η οποία είχε ως ενασχόληση τα οικιακά και την ανατροφή των παιδιών (μάνα-τροφός). Επίσης, της παρείχε ανεξαρτησία μέσα στα κοινωνικά-ηθικά πρότυπα, της τότε συντηρητικής εποχής και από δεσποινίδα γινόταν κυρία. Άνοιγε δηλαδή ο δρόμος της κοινωνικής αξιοπρέπειας, αλλά και προσωπικής αυτονομίας, αφού έφευγε από πάνω της το οικογενειακό βάρος που την ήθελε άσπιλη, αμόλυντη και καθαρή για να παραδοθεί στον άνδρα της, που συνήθως γνώριζε στα σκαλιά της εκκλησίας.
Όμως η έννοια του γάμου σήμερα, άλλαξε γιατί η γυναίκα μπήκε δυναμικά στην παραγωγή, ειδικά μετά τη δεκαετία του ΄70. Έγινε οικονομικά ανεξάρτητη αφού μορφώθηκε, έμαθε να διεκδικεί την επαγγελματική της καταξίωση και απελευθερώθηκε σεξουαλικά. Δεν διστάζει να αμφισβητεί τον άνδρα και να τον χρεώνει, να τον απαξιώνει και… φυσικά σεξουαλικά να τον ευνουχίζει αλλάζοντας τις ισορροπίες στο κρεβάτι, δείχνοντάς του ότι είναι λίγος, μικρός και όχι αρκετός να την ικανοποιήσει, αφού η σιωπή του σεξ χθες έγινε φωνή με θυμό στο σήμερα . Η σύγχρονη γυναίκα λοιπόν, είναι αποφασιστική, θέτει υψηλές προσδοκίες, κόντυνε τον άνδρα και έγινε ρυθμιστής της κοινωνίας φέρνοντας τα πάνω κάτω στη σχέση των δύο φύλων . Τώρα, θα μου πείτε ότι η γυναίκα φταίει για όλα αυτά; Και αυτή προκάλεσε την επερχόμενη σύγκρουση και την αναζήτηση της ευτυχίας;
Ο άνδρας από την άλλη πλευρά, παγώνει μπροστά στο νέο πρότυπο γυναίκας, δείχνει να έχει παραδοθεί για τα καλά, μαλθακοποιήθηκε και από «την υπερπροστατευτική μαμά του» και φοβάται να διαχειριστεί την νέα πραγματικότητα, η οποία θέλει την γυναίκα να είναι δυναμική, αυτοδημιούργητη, εργατική και ασυμβίβαστη. Μάλιστα η αστική κοινωνία της έδωσε προνόμια ώστε η ισχυροποίηση της την οδηγεί στην μοναχική αυτονομία αλλά και στην άγαμη μητρότητα. Άρα ο άνδρας της έγινε λιγότερο απαραίτητος; Μήπως σε λίγο δεν θα τον χρειάζεται καθόλου; Και αν ναι τότε μπορούμε να πούμε στην ευτυχία «χαιρέτα μας…τον πλάτανο!»
Ο γάμος φαίνεται να αντιμετωπίζει κρίση, μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής δυσπραγίας, σεξουαλικής απορρύθμισης (ο άνδρας χάνει το σεξουαλικό του ρόλο) και επαγγελματικής αμφισβήτησης, έτσι όπως έχει αποτυπωθεί τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει ένα παροδικό χαρακτήρα μέσα στο χρόνο, με έντονες συγκρουσιακές καταστάσεις.Οι άνθρωποι δεν ανανεώνουν την σχέση τους και χάνουν το ενδιαφέρον τους όχι μόνο για το σεξ αλλά και για το σύντροφο. Σήμερα χωρίζουν γιατί δυστυχούν και βγαίνουν να κυνηγήσουν την χαμένη ευτυχία. Ακόμα λοιπόν και αυτοί που είχαν δώσει αμοιβαία υπόσχεση για κοινή πορεία κάτω από την στέγη της εκκλησίας ή του δημαρχείου, συχνά χτυπούν την πόρτα του δικηγόρου, για να χωρίσουν από μνήμες και συναισθήματα μέχρι μετρητά και σπίτια.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα διαζύγια στην χώρα μας, έχουν σημαντικά ανοδική τάση, με μέσο όρο 15.000 το χρόνο, την τελευταία τετραετία. Μάλιστα το 45% των διαζυγίων προέρχεται από ζευγάρια που ήταν παντρεμένα για τουλάχιστον 10 χρόνια. Το 2014 ο αριθμός των εκδοθέντων διαζυγίων ανήλθε στις 18.000. Ραγδαία αύξηση αν λάβει κανείς υπόψιν πως ο αριθμός των διαζυγίων το 2000 ήταν 13.000. Με βάση αυτά τα νούμερα, γίνεται λόγος γιαζευγάριαπου σταμάτησαν να προσπαθούν και απλά συνυπήρχαν, ήταν θεατέςμέσα στη δική τους σχέση, βολεμένοι αλλά και αποξενωμένοι από την προσωπική τους ζωή που βρίσκει αλλού καταφύγιο και… πιθανή ευτυχία. Η ζωή που τους ένωσε, τους άναψε και τους έκανε ανάμεσά τους να απολαμβάνουν τα «μπλεγμένα σεντόνια τους», τώρα ο ασυμβίβαστος-ανυποχώρητος εαυτός τους δεν ελπίζει και δεν περιμένει τίποτα, αποκτώντας ο καθένας τα δικά του σεντόνια!
Εν έτη 2018, τα σύγχρονα πρότυπα σχέσεων προστάζουν την ανάγκη της επιθυμίας του εύκολου και ωθούν τους ανθρώπους να επενδύουν στο ευκαιριακό συναίσθημα και στο ευκαιριακό σεξ, αδυνατώντας να κατανοήσουν την πραγματική σημασία της αγάπης και του έρωτα μέσα στο πλαίσιο της σχέσης. Ο ερωτικός χάρτης αλλάζει, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ερωτική ζωή του σύγχρονου ατόμου, τάζοντας το ιδανικό ταίρι, μέσα από ένα καταιγισμό πληροφοριών: νέων, ωραίων, ελεύθερων και δεσμευμένων. Κεντρική ιδέα: πώς θα «αγοράσω» ηδονή, χωρίς να «πουλήσω» συναίσθημα. Ή ακόμη και να απολαύσω αυνανιζόμενος τις φαντασιώσεις που μου δημιουργούν «την δική μου ευτυχία», που την ζω χωρίς κόστος, εμπλοκή και δεσμεύσεις. Καλά να είναι ο ηλεκτρονικός μου υπολογιστής που με συντροφεύει ιδανικά και ευτυχισμένα!!
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα αδυνατούν να επενδύσουν συναισθηματικά, δεν κάνουν υποχωρήσεις, προτιμούν την ανεξαρτησία τους, αποφεύγοντας την δέσμευση όλο και περισσότερο. Έχουν έντονο το ναρκισσιστικό στοιχείο που τους κάνει να χτίζουν το υπερεγώ και να γκρεμίζουν το «εμείς» της σχέσης. Έχουν μάθει να κυνηγούν την προσωπική τους ευμάρεια, την κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη, αδυνατώντας να αγαπήσουν, γιατί πιθανά δεν την ξέρουν και μάλλον φαίνεται και να μην την χρειάζονται. Πλέον δεν διψούν για συντροφικότητα και μοιάζουν να έχουν καταλάβει ότι το αληθινό παιχνίδι της πραγματικής ευτυχίας είναι η αυτολατρεία τους. Ο θεσμός του γάμου μοιάζει για αυτούς να μην έχει την ίδια εσωτερική αναπαράσταση με παλαιότερα και το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» ακούγεται πιο παρωχημένο από ποτέ και ίσως γραφικό.
Η ευτυχία μοιάζει πιο πολύ με ένα ωραίο ποίημα που διαβάζει ο αναγνώστης, ψάχνοντας να ικανοποιήσει την πνευματική του ανησυχία, ενώ στην ανθρώπινη συμπεριφορά είναι μία ευχή που δυστυχώς πολλές φορές μετατρέπεται σε κατάρα, γιατί όλοι την θέλουμε και την κυνηγάμε ψάχνοντάς την από εδώ και από εκεί, κατηγορώντας όμως αυτόν που δεν μας την δίνει, θυμώνουμε με τον σύντροφο που φταίει για όλα και μας στερεί τη χαρά της, αλλά ξεχνάμε και μάλλον σιγά σιγά το αφήνουμε πίσω μας το πιο χαρακτηριστικό πρόσωπό της: τον εαυτό μας, που όσο τον βάζουμε να σκεφτεί τι θέλει και τι ζητάει μέσα σε μια σχέση που προσπαθεί να φτιάξει, τότε θα δει ότι η ευτυχία είναι μια εικόνα γεμάτη από νοήματα, λέξεις, εκφράσεις και συναισθήματα που γενναιόδωρα προσφέρουμε σε αυτόν που τον επιλέξαμε για να ευτυχίσουμε και οι δύο. Διαφορετικά ας την διαβάζουμε στην πεζογραφία, ας την περιγράφουμε με φαμφαρισμούς στις κοινωνικές μας παρέες και ας την φωτογραφίζουμε στα σέλφι μας, αφήνοντας απ΄ έξω…το μυαλό μας και τα συναισθήματά μας!
Θα κλείσω με τη φράση μιας κυρίας στα 49 της χρόνια, που όταν την ρώτησα γιατί δεν έχει παντρευτεί μέχρι τώρα και φυσικά δεν έχει κάνει και παιδί, είπε: «Γνώρισα πολλούς άνδρες, ήμουν όμως άτυχη γιατί κανείς δεν με έκανε ευτυχισμένη!» Εσείς μπορείτε, φίλοι αναγνώστες, να καταλάβετε την συνέχεια αυτής της άτυχης ευτυχίας…
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More