
3 τρόποι να παραμείνουμε ερωτικοί σύντροφοι, ενώ γίναμε γονείς!
Η γονεϊκότητα, τόσο τους πρώτους μήνες που έρχεται το νέο μέλος στη ζωή μας, όσο και τα πρώτα χρόνια, μας δοκιμάζει με διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι και η δυσκολία να φέρουμε την ισορροπία μεταξύ του «είμαι γονιός», αλλά «παραμένω σύντροφος». Τι σημαίνει αυτό; Παρατηρούμε πολλοί γονείς να εστιάζουν στον ρόλο της γονεϊκότητας, με τρόπο που τους κάνει να παραμελούν άλλα σημαντικά σημεία της ζωής τους, την συντροφικότητα, την σεξουαλική ζωή, τις κοινωνικές σχέσεις.
Ο ερχομός ενός παιδιού έρχεται να μας «ξαναγεννήσει», αφού πια ζούμε και υπάρχουμε προστατεύοντας και ανησυχώντας για έναν άλλον άνθρωπο, το παιδί μας.
Υπάρχουν ζευγάρια που απομακρύνθηκαν σεξουαλικά, κάποιες φορές από το διάστημα της εγκυμοσύνης, άλλες από τον τοκετό και έπειτα. Η σεξουαλική απομάκρυνση μπορεί να προκύψει λόγω της αυξημένης αφοσίωσης και φροντίδας προς το παιδί, αλλά και της κούρασης και αϋπνίας που συντροφεύει πολλούς γονείς, ιδιαίτερα τις μητέρες, τα πρώτα χρόνια.
Είναι πράγματι δύσκολο, εάν αποξενωθούμε σεξουαλικά, να έρθουμε και πάλι κοντά. Κάποια ζευγάρια «κολλούν» σε αυτό το στάδιο και εσφαλμένα το παρακάμπτουν, συνεχίζοντας την καθημερινότητα. Ερωτήματα και σκέψεις που μπορεί να μας απασχολούν είναι «Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα;», «Με θέλει ακόμα;», «Είναι η μητέρα του παιδιού μου πια», «Δεν έχουμε χρόνο γι’ αυτό τώρα», «Είμαι κουρασμένος», «Κι αν έρθει το παιδί;».
Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην χάσουμε την επαφή με τον σύντροφό μας;
1. Συζητήστε: είναι σημαντικό να επικοινωνήσουμε στον σύντροφό μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας για τις νέες συνθήκες ζωής. Η σεξουαλική απομάκρυνση μας αφορά και τους δύο. Μπορεί ο καθένας να την βιώνει διαφορετικά, αλλά είναι σημαντικό να φέρουμε το πρόβλημα στο προσκήνιο και να αναζητήσουμε τον τρόπο αντιμετώπισης μαζί! Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να βρεθούμε ξανά ερωτικά; Τι μας αγχώνει σχετικά με τον γονεϊκό ρόλο και την σεξουαλική ζωή και τελικά ποια κοινή γραμμή μπορούμε και κυρίως θέλουμε, να βρούμε οι δυο μας;
2. Βρείτε χρόνο μόνοι: μπορεί να ακούγεται αστείο σε δύο γονείς, που δουλεύουν και μεγαλώνουν παιδί ή παιδιά, το να μείνουν μόνοι. Ακόμη κι αν δεν έχουμε να αφήσουμε το παιδί μας με κάποιον να το φροντίσει για λίγο (πχ παππούς, γιαγιά, θείος, θεία), από τη στιγμή που ζούμε μαζί θα υπάρξουν λίγα λεπτά της ημέρας, κάποια ώρα, όταν τα παιδιά μας κοιμηθούν, που η πόρτα του δωματίου μας θα κλείσει και τότε θα είμαστε οι δυο μας. Που θα ξαπλώσουμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Μην αμφισβητείτε τη δύναμη που έχει ένα ερωτικό άγγιγμα, ένα φιλί, μία αγκαλιά και ένα σύντομο ερωτικό παιχνίδι. Σημασία έχει να το θέλουμε και να το διεκδικούμε.
3. Θετική ενίσχυση: βοηθήστε τον σύντροφό σας να καταλάβει τι μπορεί να σας ευχαριστεί, τι σας έχει λείψει και ενθαρρύνετε αμοιβαία, ο ένας τον άλλον, στα σημεία που αισθάνεστε ότι ενδυναμώνουν τον δεσμό σας. Επιβραβεύστε τον σύντροφο σε συμπεριφορές που σας κάνει να νιώθετε χαρά, κάντε ένα μικρό δώρο, δείξτε ότι είστε εκεί, ότι τον θέλετε και τον αγαπάτε.
Το τελικό στάδιο της οικειότητας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους έρχεται όταν γεννάμε ένα παιδί. Πρόκειται για περίοδο ραγδαίων αλλαγών στην ψυχική υγεία, τόσο της μητέρας που έχει να αντιμετωπίσει κι άλλες προκλήσεις, όπως οι σωματικές αλλαγές, οι ορμονικές, ο θηλασμός, όσο και για τον πατέρα.
Οι γονικές ευθύνες και υποχρεώσεις δεν πρέπει να αποτελούν εμπόδιο στη σχέση μας. Σίγουρα, δεν θα είναι όλες οι μέρες ίδιες, θα υπάρχουν δυσκολίες, δεν θα έχουμε πάντοτε την ίδια διάθεση. Όμως, είναι στο χέρι μας να διεκδικούμε την ερωτική και ρομαντική πλευρά της σχέσης μας. Κι αν αυτό μας δυσκολεύει ή νιώθουμε ότι έχουμε εγκλωβιστεί στο πρόβλημά μας, ο ειδικός είναι εκεί για να σταθεί κοντά στη δυσκολία μας και να μας βοηθήσει να βρούμε τον τρόπο σαν ζευγάρι να την επικοινωνήσουμε και να την επιλύσουμε.
Δήμητρα Καρυοφύλλη
Κλινική Ψυχολόγος
Επιστημονική Συνεργάτις Ι.Ψ.Σ.Υ.

Οι μεταβολές που φέρνει στη ζωή μας ένα παιδί και 6 σημεία που πρέπει να θυμόμαστε!
Ο ερχομός ενός παιδιού μας φέρνει αντιμέτωπους με πρωτόγνωρα συναισθήματα και αλλάζει τις συνθήκες ζωής. Στιγμές συγκίνησης, χαράς, βαθιάς αγάπης και συνειδητοποίησης ότι τίποτα δεν μοιάζει όπως πριν, η ζωή πια «χρωματίζεται» διαφορετικά. Πλέον, τόσο η μητέρα, όσο και ο πατέρας, δεν υπάρχουν ως μονάδες, αλλά ως γονείς και προστάτες του παιδιού τους.
Η μετάβαση από την συντροφικότητα στη γονεϊκότητα δεν είναι κάτι απλό. Πολλές φορές διαβάζουμε όλα τα όμορφα που θα εμπλουτίσουν την ζωή μας με τον ερχομό του νέου μέλους. Είμαστε, όμως, προετοιμασμένοι και για τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσουμε, την συνεργασία που απαιτείται για το μεγάλωμα ενός παιδιού, καθώς και την ισορροπία που χρειάζεται, για να βρούμε τον εαυτό μας και να προστατέψουμε τη σχέση μας;
Ένα μωρό χρειάζεται αποκλειστικά την φροντίδα μας, ιδιαίτερα τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Ως εκ τούτου, οι ώρες της ημέρας που θα μπορούμε να αφιερώσουμε στον εαυτό μας μειώνονται κατακόρυφα.
Μια νέα μητέρα που ασχολείται αποκλειστικά με την φροντίδα του μωρού της, μπορεί να νιώσει αποκομμένη από την κοινωνική ζωή, να αισθανθεί μόνη και χωρίς στήριξη, κάτι που δύναται να οδηγήσει σε έντονη δυσφορία, ακόμη και επιλόχειο κατάθλιψη. Η επιλόχειος κατάθλιψη εμφανίζεται εντός των πρώτων 12 μηνών μετά τον τοκετό και ο επιπολασμός των καταθλιπτικών συμπτωμάτων κυμαίνεται ευρέως μεταξύ 13-19% των μητέρων. Παρόμοια ποσοστά αναφέρονται και στους συντρόφους με επιλόχειο κατάθλιψη (partner postpartum depression) με μέσο επιπολασμό 14,8%. Η συνειδητοποίηση πως έχει ξεκινήσει μία νέα πραγματικότητα είναι συχνά δύσκολη.
Ο ερχομός του παιδιού έρχεται να «δοκιμάσει» την δυναμική του ζευγαριού. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι η σεξουαλική μας ζωή θα επηρεαστεί τον πρώτο καιρό. Έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες συνήθως αντιμετωπίζουν μειωμένη επιθυμία για σεξουαλική δραστηριότητα, εξαιτίας των ορμονικών και ψυχολογικών αλλαγών που φυσιολογικά συμβαίνουν μετά τον τοκετό. Από την άλλη, ο πατέρας μπορεί επίσης να βιώνει δυσκολία στο να έρθει κοντά ερωτικά με την σύντροφό του, η οποία πια έχει το ρόλο της μητέρας του παιδιού του. Το πότε ακριβώς οι νέοι γονείς θα έρθουν ξανά σε επαφή είναι δική τους επιλογή και κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει, γιατί εξαρτάται από το πως οι ίδιοι νιώθουν στο κομμάτι αυτό. Σύμφωνα με μελέτες, η ομαλότητα της σεξουαλικής λειτουργίας ενός ζευγαριού και η ικανοποίησή του από τη σχέση συνδέονται. Ένα υψηλό επίπεδο ικανοποίησης από τη σχέση συνδέεται με υψηλό επίπεδο σεξουαλικής λειτουργίας.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως:
- Είναι μία μεταβατική περιόδος στης ζωή μας που απαιτεί αφοσίωση και δύναμη, ωστόσο δεν θα είναι «για πάντα».
- Εάν υπάρχει καλή συνεργασία μεταξύ των γονιών μπορεί να προσφέρει ο ένας στον άλλον στιγμές λίγης χαλάρωσης και ξεκούρασης.
- Είναι σημαντικό το ζευγάρι να επικοινωνεί τις επιθυμίες του, τα συναισθήματά του και τις σκέψεις του.
- Ο ύπνος, που πολλές φορές είναι ακανόνιστος ή/και σημαντικά μειωμένος, η μέθοδος τοκετού, οι ορμονικές αλλαγές και ο θηλασμός μπορούν να επηρεάσουν την σεξουαλική μας λειτουργία. Είναι σημαντικό να ενημερωθούμε έγκυρα για τις φυσικές μεταβολές και τα σεξουαλικά ερωτήματα, που αφορούν τη νέα πραγματικότητα.
- Η σεξουαλική μας ζωή είναι φυσικό να παραμεριστεί τους πρώτους μήνες. Ωστόσο, οι δύο σύντροφοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι παραμένουν ζευγάρι με σεξουαλικές ανάγκες και η σεξουαλικότητα συνεχίζει να αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας.
- Υπάρχει κίνδυνος να μπούμε σε έναν φαύλο κύκλο σύγκρουσης ή παραίτησης και να εγκλωβιστούμε μέσα στο πρόβλημα. Αν νιώσουμε ότι το μωρό έχει «βλάψει» τη σχέση μας, είναι σημαντικό να ζητήσουμε ψυχοθεραπευτική στήριξη, προκειμένου η σχέση μας να προστατευτεί.
Για πολλούς ανθρώπους, το να γίνουν γονείς δίνει στη ζωή τους μια νέα αίσθηση σκοπού και νόηματος. Ωστόσο, κάθε νέα αρχή απαιτεί προσαρμογή και όσο πιο ενημερωμένοι, τόσο πιο «οπλισμένοι» είμαστε γι’ αυτό που μας περιμένει.
Πηγές:
Szollosi, K., Komka, K., & Szabo, L. (2022). Risk factors for sexual dysfunction during the first year postpartum: A prospective study. International Journal of Gynecology & Obstetrics, 157(2), 303-312.
Le, J., Alhusen, J., & Dreisbach, C. (2023). Screening for Partner Postpartum Depression: A Systematic Review. MCN: The American Journal of Maternal/Child Nursing, 10-1097.
Δήμητρα Καρυοφύλλη
Κλινική Ψυχολόγος
Επιστημονική Συνεργάτις Ι.Ψ.Σ.Υ.

Η τριγωνική θεωρία και η δυαδική συντροφικότητα
Οι παράμετροι που καθορίζουν την υγιή αλληλεπίδραση και τη συναισθηματική ευημερία στις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων
Οι ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων δεν μπορούν να θεωρηθούν κάτι σταθερό και αμετάβλητο στον χρόνο. Χαρακτηρίζονται δυναμικές οι οποίες μεταβάλλονται, καθώς η σχέση και τα άτομα εξελίσσονται. Σύμφωνα με την τριγωνική θεωρία της αγάπης του Ρόμπερτ Στέρνμπεργκ, η επιτυχία ενός ολοκληρωμένου έρωτα βασίζεται σε τρία στοιχεία: την εγγύτητα, το πάθος και την απόφαση για δέσμευση. Θα μπορούσαμε επομένως να απεικονίσουμε τη σχέση ως ένα ισοσκελές τρίγωνο όπου σε κάθε γωνία βρίσκεται ένα από τα παραπάνω δεδομένα. Η εγγύτητα είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική γέφυρα σε μια σχέση. Χτίζεται με θεμέλιο την αυτοαποκάλυψη μεταξύ των συντρόφων, που περιλαμβάνει το μοίρασμα των συναισθημάτων τους και των προσωπικών τους ιστοριών. Με αυτό τον τρόπο τα άτομα δένονται και επενδύουν συναισθηματικά ο ένας στον άλλον, κάτι που γίνεται αντιληπτό ως εμπειρία ζεστασιάς, θαλπωρής, κατανόησης και αλληλοσεβασμού στη σχέση. Η κατάκτηση της εγγύτητας μπορεί να είναι μια αργή διαδικασία που είναι δύσκολο να επιτευχθεί.
Το δεύτερο δομικό στοιχείο είναι το πάθος, το οποίο περιλαμβάνει το ερωτικό ενδιαφέρον μεταξύ των συντρόφων και αφορά την έκφραση των επιθυμιών και των αναγκών του ατόμου. Είναι η κινητήρια πηγή που οδηγεί στη σωματική έλξη, στο ρομαντικό ειδύλλιο και τη σεξουαλική ολοκλήρωση. Είναι η ένταση που βιώνεται από το άτομο ταυτόχρονα σωματικά και εγκεφαλικά. Αντίθετα από την εγγύτητα, η σωματική και ψυχολογική διέγερση που προκαλεί το πάθος αναπτύσσεται ταχύτατα και μπορεί να σβήσει εξίσου γρήγορα. Επιπλέον, το πάθος, όντας ένα εγωκεντρικό συναίσθημα, δεν μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό στοιχείο πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχθεί μια υγιής σχέση.
Το τρίτο δομικό στοιχείο της αγάπης είναι η απόφαση για δέσμευση και αφορά την πρόθεση του ατόμου για το αν θα δημιουργήσει σχέση και ταυτόχρονα να αποκλείσει τη δημιουργία ίδιου τύπου σχέση με τρίτο πρόσωπο. Αν και τα στοιχεία της εγγύτητας και του πάθους είναι δύσκολα διαχειρίσιμα, στην απόφαση για δέσμευση το άτομο επιλέγει είτε να απορρίψει είτε να σχηματίσει μια σχέση. Η οριοθέτηση της σχέσης αυτής χαρακτηρίζεται από τη βραχυπρόθεσμη ανάγκη ικανοποίησης ή την επανατροφοδότηση των συντρόφων κυρίως στο κομμάτι της επικοινωνίας και της συναισθηματικής σταθερότητας με σκοπό τη βασική συνέχεια της μακροχρόνιας και βιωματικής πορείας.
Μία ακόμα σημαντική συνιστώσα στην ερωτική σχέση του ζεύγους είναι η ισχύς. Ως ισχύς ορίζεται η ικανότητα του ατόμου να εκφράζει μια δυναμική που περιλαμβάνει ρεαλιστικά τρεις σημαντικές παραμέτρους: την οικονομία, τη συνεννόηση και την αμοιβαιότητα. Αρα έτσι εξασφαλίζεται η βάση της ισχύος στη δυαδική διαδικασία. Η συντροφικότητα είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια, ανατροφοδότηση, ανανέωση και αναζωπύρωση για να μπορέσει να επιβιώσει στον χρόνο (εικόνα, λόγος, έκφραση).
Συμπερασματικά, η πολυπλοκότητα που ζητάει η ποιότητα μιας σχέσης είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συναισθηματική εγγύτητα, το πάθος, τα μοτίβα επικοινωνίας και τις αλληλεπιδράσεις που διαμορφώνουν την ισορροπία της ισχύος των δύο συντρόφων, αλλά και το ερωτικό ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον (π.χ. σχέση χωρίς σεξ δεν νοείται…). Οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται ότι εκεί χάνουμε το παιχνίδι αντιδρώντας σπασμωδικά, αγκαλιάζοντας την ισχύ, χάνοντας την ουσία και την αλήθεια που χρειαζόμαστε προκειμένου να αποδεχτούμε τον σύντροφό μας και να του δώσουμε τον απαιτούμενο χώρο για να μας δεχτεί και εκείνος τόσο στο μυαλό του όσο και στο σώμα του.
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More
Ψάχνοντας… μια καινούργια σχέση!
Όσο ο καιρός προχωρά και οι άνθρωποι μεγαλώνουν, το θέμα της συντροφικότητας τίθεται πιο έντονα στο μυαλό, τόσο του ίδιου του ανθρώπου, όσο και του κοινωνικού του περίγυρου. Αυτό το γεγονός προέρχεται τόσο από την φυσική εξέλιξη της ζωής, η οποία προβλέπει «το ζευγάρωμα» των ανθρώπων για την δημιουργία απογόνων, την ανάγκη του ατόμου να επικοινωνεί, να μοιράζεται και να αγαπιέται όσο και την αποφυγή της μοναξιάς. Η έλλειψη του συντρόφου γίνεται ιδιαίτερα αισθητή όταν οι συνομήλικοι ξεκινούν να δημιουργούν τις δικές τους οικογένειες, αντανακλώντας στο άτομο την δική του αποτυχία στο κυνήγι της αγάπης. Ταυτόχρονα τα συγγενικά πρόσωπα αναρωτιούνται τι συμβαίνει και το άτομο αυτό δεν συνάπτει σχέσεις.
Δεν είναι λίγες οι φορές που το τηλέφωνο του Ινστιτούτου μας χτυπά και στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται κάποιος γονιός, που αγωνιά να μάθει εάν είναι φυσιολογικό που το παιδί του (30-35 ετών) δεν έχει κάνει ποτέ σχέση. Επίσης, πολλοί έρχονται στο γραφείο με αίτημα να μπορέσουν να εμπλακούν σε μία σχέση. Το φλέγον θέμα είναι «γιατί δεν μπορώ να βρω ένα σύντροφο;» και η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα φυσικά δεν είναι κάτι που μπορεί να δοθεί αμέσως από τον ειδικό, ούτε το ζήτημα είναι τόσο απλό. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τους ανθρώπους να είναι μόνοι;
Όταν κάποιος δεν έχει μπορέσει να δημιουργήσει και να αναπτύξει κάποια σημαντική ρομαντική σχέση στη ζωή του, το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο έχει την επιθυμία για συντροφικότητα. Υφίσταται δηλαδή πραγματική επιθυμία για έναν σύντροφο, ή υπάρχουν άλλοι παράγοντες που καταδεικνύουν αυτή την διάσταση της ζωής του ως αδυναμία; Εφόσον η εμπλοκή σε μία ρομαντική σχέση αφορά εσωτερικές ανάγκες και κίνητρα του ίδιου του ατόμου, τότε το επόμενο που έχουμε να σκεφτούμε είναι τους συντελεστές που τον έχουν εμποδίσει έως τώρα από την εκπλήρωση των επιθυμιών του.
Το πρώτο στάδιο της διερεύνησης αυτής αφορά το κατά πόσο το άτομο είναι ψυχολογικά έτοιμο να συνάψει μια σχέση. Στην εποχή που διανύουμε, είναι γνωστό πως αρκετοί νέοι έχουν εγκλωβιστεί στην οικονομική εξάρτηση από τους γονείς τους, χωρίς να τους δίνεται η ευκαιρία να μπορέσουν να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να αναλάβουν τις υποχρεώσεις που έχουν ως ενήλικες και να ωριμάσουν. Αφετέρου βλέπουμε πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν καλλιεργήσει τον αυτοθαυμασμό του ατόμου σε ένα τέτοιο βαθμό που αγγίζει την έκφραση ναρκισσιστικών στοιχείων. Επομένως η συναισθηματική ανωριμότητα και η αυτολατρεία δεν αφήνουν χώρο σε ένα πιθανό «εμείς» να αναπτυχθεί. Οι προϋποθέσεις που πρέπει να πληροί ο εν δυνάμει σύντροφος είναι συγκεκριμένες και όσοι παρεκκλίνουν από αυτές απορρίπτονται αυτόματα ως «μη συμβατοί» και στην πρώτη δυσκολία, η προσπάθεια σταματά. Με αυτόν τον τρόπο μία γνωριμία δεν καταλήγει ποτέ σε σχέση.

Το δεύτερο στάδιο εμπερικλείει την διεκδικητική διάθεση και συμπεριφορά. Η διεκδικητική συμπεριφορά ενός ανθρώπου επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες όπως οι προηγούμενες απορριπτικές εμπειρίες στις προσπάθειές του για φλερτ, στερεότυπα γύρω από το «ποιος πρέπει να κάνει την πρώτη κίνηση», η χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι γενικότερες αρνητικές σκέψεις γύρω από την ικανότητα του να αποκτήσει σύντροφο, τραυματικές εμπειρίες εγκατάλειψης στα παιδικά χρόνια. Επιπλέον, σημαντικό κομμάτι στην έλλειψη της διεκδικητικής συμπεριφοράς παίζει και η σεξουαλική δυσλειτουργία στο άτομο. Τα ψυχολογικά προβλήματα που δημιουργούνται λειτουργούν ως ανασταλτικοί παράγοντες στην αναζήτηση συντρόφου, με το φόβο της απόρριψης και το άγχος της ανεπάρκειας να κυριαρχούν. Για αυτούς τους λόγους, πολλοί άνθρωποι, αν και εκφράζουν λεκτικά την ανάγκη τους για συναισθηματική πρόσδεση και επαφή με ένα άλλο άτομο, δεν κάνουν τίποτα για να την αποκτήσουν. Μένουν στο σπίτι μπροστά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή τους, δεν συναναστρέφονται με άλλους εκτός του άμεσου περιβάλλοντός τους, δεν διευρύνουν τον κοινωνικό τους κύκλο, δεν κάνουν γνωριμίες. Φυσική απόρροια αυτού είναι οι πιθανότητες για εύρεση συντρόφου να μειώνονται δραματικά. Ουσιαστικά και πιο απλά μαθαίνουν να ζουν μόνοι τους και βολεύονται στην μοναξιά τους, που φαίνεται να τους αρέσει…
Tο τρίτο στάδιο έχει να κάνει με το πώς προσεγγίζει το άτομο τους πιθανούς συντρόφους και το τι θέλει να αποκομίσει από αυτούς. Όταν η βαθύτερη επιθυμία είναι η σύναψη σχέσης, πρέπει να αναρωτηθεί εάν ο τρόπος που πλησιάζει τον πιθανό σύντροφο, είναι ανάλογος. Η ανασφάλεια και το άγχος να εξασφαλίσει την προϋπόθεση της σχέσης ως δεδομένη, πνίγει τον άλλον και αντιδρά σπασμωδικά, προκαλώντας δυσφορία και φόβο, με αποτέλεσμα ο άλλος τελικά να φεύγει βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες! Κι όμως πιθανά η σχέση αυτή θα είχε συνέχεια, εάν δεν υπάρχει η ένταση και η ανάγκη επιβεβαίωσης «τώρα που σε βρήκα πρέπει να μου εγγυηθείς την παρουσία σου και δεν… θα την κάνεις!» Ουσιαστικά λοιπόν ξεκινάει η γνωριμία καταδικασμένη στο θάνατο, γιατί η ανυπομονησία και η βιασύνη την πεθαίνουν. Αυτό δυστυχώς λειτουργεί επαναληπτικά, μέσα από την καχυποψία και την αγωνία «να μην χάσω το χρόνο μου μαζί σου, εάν δεν σκέφτεσαι σοβαρά για μένα». Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν αφήνει περιθώρια να αναπτυχθεί μια καινούργια σχέση που ο ένας θα ζήσει μέσα από τον άλλον το γέμισμά της και τη χρονική της διάρκεια, όσο πάει, χωρίς να μπαίνουν όρια και προϋποθέσεις που τελικά την καταστρέφουν.
Παράλληλα, το σεξ είναι ένα κυρίαρχο μέρος της σχέση δύο ανθρώπων που η έλξη τους γνωρίζει και η φαντασίωση τους ταξιδεύει , ενώ το συναίσθημα ακόμη δεν έχει ανοίξει την πόρτα του. Έτσι λοιπόν το σεξ είναι το πρώτο μέρος μιας καινούργιας κατάστασης μεταξύ δύο ανθρώπων, που η συνέχεια του έργου δίνει καινούργιους ρόλους που πλέον θα κυριαρχήσουν στην πορεία ή στο κλείσιμο αυτής «της περιπέτειας». Πολλοί όμως πιστεύουν ότι το σεξ το χρειάζεται περισσότερο ο άνδρας, που το απαιτεί και το θεωρεί δεδομένο στην νέα γνωριμία, ενώ η γυναίκα αισθάνεται πιο ευάλωτη και υποχρεωμένη για να τον κρατήσει να το δώσει «στον υποψήφιο» αυριανό της σύντροφο. Φυσικά αυτό μπορεί να έχει και αντίστροφη εικόνα, αφού σήμερα η γυναίκα εμπλέκεται πιο εύκολα και πιο γρήγορα με το σεξ και μάλιστα αισθάνεται ότι ο άνδρας δειλιάζει ή αποφεύγει τη σεξουαλική επαφή, κάνοντας τη σχέση να μοιάζει περισσότερο φιλική παρά ερωτική. Άλλωστε η σχέση των δύο φύλων έχει αλλάξει τόσο πολύ, που όλα τα σενάρια παίζουν και πολλές φορές καταλήγουν άδοξα μπροστά στο «μεγάλο εραστή» που λέγεται ηλεκτρονικός υπολογιστής.
Αυτό που πρέπει όλοι να καταλάβουμε, είναι πως η διεκδίκηση στο παιχνίδι του έρωτα και του φλερτ είναι η επιλογή μας και κανένας σύντροφος δεν πέφτει ως «μάννα εξ’ ουρανού» εάν εμείς πρώτοι δεν τον αναζητήσουμε ενεργά…
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More
«Κυνηγώντας την ευτυχία…»
«Η αγάπη αποτελείται από μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα», έγραψε μεταξύ των άλλων ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης. Για την αγάπη αυτή παλεύουν καθημερινά πολλά ζευγάρια, δίνοντας τη δική τους μάχη ενάντια στη φθορά του χρόνου και της τριβής της καθημερινότητας, αναζητώντας την ευτυχία. Τι είναι και πως βιώνεται όμως σήμερα η ευτυχία; Αποτελεί ένα συναίσθημα, ένα στόχο ή μια ουτοπία; Είναι μια λέξη ευχή μπροστά στην πεζή πραγματικότητα, δημιουργώντας το νόημα της προσδοκίας και που πολλές φορές, η ευτυχία ταυτίζεται με την αγάπη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αγάπη δεν συσχετίζεται απαραίτητα με αυτήν. Εάν θέλουμε να δούμε την πραγματική ταύτιση αγάπης και ευτυχίας, τότε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι «όταν τα χέρια του γονιού γεμίζουν από την αγκαλιά του παιδιού του!»
Ας πάμε όμως στο γάμο που θεωρείται ότι είναι ο ρόλος της ευτυχίας (ή δυστυχίας…). Παλαιότερα η κοινωνία συσχέτιζε τον ευτυχισμένο με τον παντρεμένο και αυτό γιατί ο θεσμός του γάμου είχε διαφορετική δομή σε σχέση με το σήμερα. Ο γάμος λοιπόν, μέσα από την πάροδο των χρόνων τροποποιήθηκε, με ολοένα και περισσότερα ζευγάρια να διαλέγουν εναλλακτικούς τρόπους για να κατοχυρώσουν την σχέση τους (δημαρχείο, σύμφωνο συμβίωσης). Πώς και γιατί άλλαξε όμως ο θεσμός αυτός;
Ο γάμος του χθες, προσέφερε μια κοινωνική και οικονομική ασφάλεια για τη γυναίκα, η οποία είχε ως ενασχόληση τα οικιακά και την ανατροφή των παιδιών (μάνα-τροφός). Επίσης, της παρείχε ανεξαρτησία μέσα στα κοινωνικά-ηθικά πρότυπα, της τότε συντηρητικής εποχής και από δεσποινίδα γινόταν κυρία. Άνοιγε δηλαδή ο δρόμος της κοινωνικής αξιοπρέπειας, αλλά και προσωπικής αυτονομίας, αφού έφευγε από πάνω της το οικογενειακό βάρος που την ήθελε άσπιλη, αμόλυντη και καθαρή για να παραδοθεί στον άνδρα της, που συνήθως γνώριζε στα σκαλιά της εκκλησίας.

Όμως η έννοια του γάμου σήμερα, άλλαξε γιατί η γυναίκα μπήκε δυναμικά στην παραγωγή, ειδικά μετά τη δεκαετία του ΄70. Έγινε οικονομικά ανεξάρτητη αφού μορφώθηκε, έμαθε να διεκδικεί την επαγγελματική της καταξίωση και απελευθερώθηκε σεξουαλικά. Δεν διστάζει να αμφισβητεί τον άνδρα και να τον χρεώνει, να τον απαξιώνει και… φυσικά σεξουαλικά να τον ευνουχίζει αλλάζοντας τις ισορροπίες στο κρεβάτι, δείχνοντάς του ότι είναι λίγος, μικρός και όχι αρκετός να την ικανοποιήσει, αφού η σιωπή του σεξ χθες έγινε φωνή με θυμό στο σήμερα . Η σύγχρονη γυναίκα λοιπόν, είναι αποφασιστική, θέτει υψηλές προσδοκίες, κόντυνε τον άνδρα και έγινε ρυθμιστής της κοινωνίας φέρνοντας τα πάνω κάτω στη σχέση των δύο φύλων . Τώρα, θα μου πείτε ότι η γυναίκα φταίει για όλα αυτά; Και αυτή προκάλεσε την επερχόμενη σύγκρουση και την αναζήτηση της ευτυχίας;
Ο άνδρας από την άλλη πλευρά, παγώνει μπροστά στο νέο πρότυπο γυναίκας, δείχνει να έχει παραδοθεί για τα καλά, μαλθακοποιήθηκε και από «την υπερπροστατευτική μαμά του» και φοβάται να διαχειριστεί την νέα πραγματικότητα, η οποία θέλει την γυναίκα να είναι δυναμική, αυτοδημιούργητη, εργατική και ασυμβίβαστη. Μάλιστα η αστική κοινωνία της έδωσε προνόμια ώστε η ισχυροποίηση της την οδηγεί στην μοναχική αυτονομία αλλά και στην άγαμη μητρότητα. Άρα ο άνδρας της έγινε λιγότερο απαραίτητος; Μήπως σε λίγο δεν θα τον χρειάζεται καθόλου; Και αν ναι τότε μπορούμε να πούμε στην ευτυχία «χαιρέτα μας…τον πλάτανο!»
Ο γάμος φαίνεται να αντιμετωπίζει κρίση, μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής δυσπραγίας, σεξουαλικής απορρύθμισης (ο άνδρας χάνει το σεξουαλικό του ρόλο) και επαγγελματικής αμφισβήτησης, έτσι όπως έχει αποτυπωθεί τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει ένα παροδικό χαρακτήρα μέσα στο χρόνο, με έντονες συγκρουσιακές καταστάσεις.Οι άνθρωποι δεν ανανεώνουν την σχέση τους και χάνουν το ενδιαφέρον τους όχι μόνο για το σεξ αλλά και για το σύντροφο. Σήμερα χωρίζουν γιατί δυστυχούν και βγαίνουν να κυνηγήσουν την χαμένη ευτυχία. Ακόμα λοιπόν και αυτοί που είχαν δώσει αμοιβαία υπόσχεση για κοινή πορεία κάτω από την στέγη της εκκλησίας ή του δημαρχείου, συχνά χτυπούν την πόρτα του δικηγόρου, για να χωρίσουν από μνήμες και συναισθήματα μέχρι μετρητά και σπίτια.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα διαζύγια στην χώρα μας, έχουν σημαντικά ανοδική τάση, με μέσο όρο 15.000 το χρόνο, την τελευταία τετραετία. Μάλιστα το 45% των διαζυγίων προέρχεται από ζευγάρια που ήταν παντρεμένα για τουλάχιστον 10 χρόνια. Το 2014 ο αριθμός των εκδοθέντων διαζυγίων ανήλθε στις 18.000. Ραγδαία αύξηση αν λάβει κανείς υπόψιν πως ο αριθμός των διαζυγίων το 2000 ήταν 13.000. Με βάση αυτά τα νούμερα, γίνεται λόγος γιαζευγάριαπου σταμάτησαν να προσπαθούν και απλά συνυπήρχαν, ήταν θεατέςμέσα στη δική τους σχέση, βολεμένοι αλλά και αποξενωμένοι από την προσωπική τους ζωή που βρίσκει αλλού καταφύγιο και… πιθανή ευτυχία. Η ζωή που τους ένωσε, τους άναψε και τους έκανε ανάμεσά τους να απολαμβάνουν τα «μπλεγμένα σεντόνια τους», τώρα ο ασυμβίβαστος-ανυποχώρητος εαυτός τους δεν ελπίζει και δεν περιμένει τίποτα, αποκτώντας ο καθένας τα δικά του σεντόνια!

Εν έτη 2018, τα σύγχρονα πρότυπα σχέσεων προστάζουν την ανάγκη της επιθυμίας του εύκολου και ωθούν τους ανθρώπους να επενδύουν στο ευκαιριακό συναίσθημα και στο ευκαιριακό σεξ, αδυνατώντας να κατανοήσουν την πραγματική σημασία της αγάπης και του έρωτα μέσα στο πλαίσιο της σχέσης. Ο ερωτικός χάρτης αλλάζει, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ερωτική ζωή του σύγχρονου ατόμου, τάζοντας το ιδανικό ταίρι, μέσα από ένα καταιγισμό πληροφοριών: νέων, ωραίων, ελεύθερων και δεσμευμένων. Κεντρική ιδέα: πώς θα «αγοράσω» ηδονή, χωρίς να «πουλήσω» συναίσθημα. Ή ακόμη και να απολαύσω αυνανιζόμενος τις φαντασιώσεις που μου δημιουργούν «την δική μου ευτυχία», που την ζω χωρίς κόστος, εμπλοκή και δεσμεύσεις. Καλά να είναι ο ηλεκτρονικός μου υπολογιστής που με συντροφεύει ιδανικά και ευτυχισμένα!!
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα αδυνατούν να επενδύσουν συναισθηματικά, δεν κάνουν υποχωρήσεις, προτιμούν την ανεξαρτησία τους, αποφεύγοντας την δέσμευση όλο και περισσότερο. Έχουν έντονο το ναρκισσιστικό στοιχείο που τους κάνει να χτίζουν το υπερεγώ και να γκρεμίζουν το «εμείς» της σχέσης. Έχουν μάθει να κυνηγούν την προσωπική τους ευμάρεια, την κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη, αδυνατώντας να αγαπήσουν, γιατί πιθανά δεν την ξέρουν και μάλλον φαίνεται και να μην την χρειάζονται. Πλέον δεν διψούν για συντροφικότητα και μοιάζουν να έχουν καταλάβει ότι το αληθινό παιχνίδι της πραγματικής ευτυχίας είναι η αυτολατρεία τους. Ο θεσμός του γάμου μοιάζει για αυτούς να μην έχει την ίδια εσωτερική αναπαράσταση με παλαιότερα και το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» ακούγεται πιο παρωχημένο από ποτέ και ίσως γραφικό.
Η ευτυχία μοιάζει πιο πολύ με ένα ωραίο ποίημα που διαβάζει ο αναγνώστης, ψάχνοντας να ικανοποιήσει την πνευματική του ανησυχία, ενώ στην ανθρώπινη συμπεριφορά είναι μία ευχή που δυστυχώς πολλές φορές μετατρέπεται σε κατάρα, γιατί όλοι την θέλουμε και την κυνηγάμε ψάχνοντάς την από εδώ και από εκεί, κατηγορώντας όμως αυτόν που δεν μας την δίνει, θυμώνουμε με τον σύντροφο που φταίει για όλα και μας στερεί τη χαρά της, αλλά ξεχνάμε και μάλλον σιγά σιγά το αφήνουμε πίσω μας το πιο χαρακτηριστικό πρόσωπό της: τον εαυτό μας, που όσο τον βάζουμε να σκεφτεί τι θέλει και τι ζητάει μέσα σε μια σχέση που προσπαθεί να φτιάξει, τότε θα δει ότι η ευτυχία είναι μια εικόνα γεμάτη από νοήματα, λέξεις, εκφράσεις και συναισθήματα που γενναιόδωρα προσφέρουμε σε αυτόν που τον επιλέξαμε για να ευτυχίσουμε και οι δύο. Διαφορετικά ας την διαβάζουμε στην πεζογραφία, ας την περιγράφουμε με φαμφαρισμούς στις κοινωνικές μας παρέες και ας την φωτογραφίζουμε στα σέλφι μας, αφήνοντας απ΄ έξω…το μυαλό μας και τα συναισθήματά μας!
Θα κλείσω με τη φράση μιας κυρίας στα 49 της χρόνια, που όταν την ρώτησα γιατί δεν έχει παντρευτεί μέχρι τώρα και φυσικά δεν έχει κάνει και παιδί, είπε: «Γνώρισα πολλούς άνδρες, ήμουν όμως άτυχη γιατί κανείς δεν με έκανε ευτυχισμένη!» Εσείς μπορείτε, φίλοι αναγνώστες, να καταλάβετε την συνέχεια αυτής της άτυχης ευτυχίας…
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More