Oσο μπορώ να σε αλλάξω
Ποτέ μην περιμένεις να αλλάξει ο σύντροφός σου ή ακόμα και ο ίδιος ο τόπος στον οποίο ζεις αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν αναλάβεις ευθύνες που συνοδεύονται από ώριμες αποφάσεις και δεσμεύσειςΗ νέα χρονιά μπήκε, μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε τη ζωή μας αφού μετρήσαμε τα «σωστά» και τα «λάθη» μας βλέποντας ο ένας τον άλλον, πότε πρόσωπο με πρόσωπο και πότε γυρίζοντας αρνητικά ο ένας στην εικόνα του άλλου. Αυτή η χρονιά, όπως και κάθε καινούρια, ελπίζει στο καλύτερο, εύχεται το θετικό και αναρωτιέται στο διαφορετικό. Εκεί είμαστε κι εμείς, που κοιμηθήκαμε χθες το βράδυ και ξυπνήσαμε σήμερα το πρωί κουβαλώντας τα χρόνια, τις εμπειρίες, τις επιλογές, τις αγάπες μας και τους θυμούς μας.
«Ενας ακόμη χρόνος πέρασε!» μου είπε το ζευγάρι που βρισκόταν καθισμένο απέναντί μου στο γραφείο μου. «Το άγχος, η νευρικότητα, οι αμφιβολίες και οι αντιπαραθέσεις, σχεδόν με χαρακτήρα μονιμότητας στην καθημερινότητά μας.
Και από την άλλη, η δημιουργία, η πρόοδος, η εξέλιξη και η αισιοδοξία να προσπαθούν να ανταγωνιστούν αυτές τις πτυχές. Ποιος όμως κερδίζει τελικά; Το θετικό ή το αρνητικό; Πώς ήταν για μας αυτή η χρονιά; Πήγαμε ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω τις ζωές μας; Το ότι ζούμε ακόμα μαζί, αρκεί για να μας αποδείξει ότι θέλουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον; Τι γεύση μάς αφήνει η μέχρι σήμερα κοινή μας πορεία και τι προσδοκίες έχουμε από το μέλλον μας;» ήταν μερικές από τις ανησυχίες του ζευγαριού.
«Σε γνωρίζω από παιδί. Βλέπεις, ήμασταν και οι δύο πολύ μικροί τότε και δεν μπορούσα να σε πλησιάσω και να σε γνωρίσω όπως τώρα που μεγαλώσαμε. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ένιωσα ότι ανήκω σε σένα. Ησουν τόσο όμορφη. Στο πέρασμά σου έφερνες πάντα κάτι το ξεχωριστό και το αισιόδοξο.
Οταν έφυγα για σπουδές, ήξερα ότι θα γυρίσω πίσω για να σε βρω και να σε κάνω δική μου. Καθώς μεγαλώναμε, ήξερα ότι σε διεκδικούσαν πολλοί και γι’ αυτό τον λόγο έκανα τα πάντα για να μπορέσω να σε κατακτήσω. Δυνάμωσα πολύ τον εαυτό μου. Σπούδασα, δούλεψα, ξανασπούδασα και παιδεύτηκα αρκετά για να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ηθελα να μπορώ να σου προσφέρω τα πάντα, γιατί πίστευα ότι αυτό άξιζες. Ωσπου κάποια στιγμή, τα κατάφερα! Μπόρεσα να σε κάνω να με κοιτάξεις και να δεσμευτείς μαζί μου…
Τα πρώτα μας χρόνια ήταν πολύ όμορφα και ανέμελα. Ημασταν και οι δύο νέοι, χωρίς πολλές υποχρεώσεις. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είμαστε πάντα μαζί και να νιώθουμε ότι έχουμε ως στήριγμα ο ένας τον άλλον. Οταν αρχίσαμε όμως να μεγαλώνουμε και φέραμε στον κόσμο το πρώτο μας παιδί, τα πράγματα άλλαξαν. Εγώ αναγκάστηκα να δουλεύω περισσότερες ώρες για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα και εσύ ανέλαβες το φορτίο της οικογένειας προκειμένου να υπάρξει μια κάποια ισορροπία. Η κρίση μας μάς τσάκισε. Μέρα με τη μέρα γινόσουν όλο και πιο απόμακρη και σπάνια βρίσκαμε πλέον χρόνο ο ένας για τον άλλον.
Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι δεν με ήθελες, ότι δεν με πρόσεχες, ότι δεν με φρόντιζες. Πίστεψα ότι δεν σου ήμουν πια απαραίτητος, ούτε σημαντικός… Σήμερα έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Ξέχασες να σε προσέχεις και να σε περιποιείσαι. Είσαι συνεχώς θλιμμένη και σκεπτική. Δεν έχεις πλέον όρεξη να συζητάμε ή να με ακούς. Ωρες-ώρες πιστεύω ότι εύχεσαι να είχα εξαφανιστεί, για να κερδίσεις και πάλι την ελευθερία σου! Ούτε και εγώ όμως είμαι όπως πρώτα. Εκανα αρκετά λάθη στην πορεία μου. Μεγάλωσα, άλλαξα και δεν έχω τις ίδιες αντοχές. Πιστεύω ότι σε κανέναν από τους δυο μας δεν αξίζουν η αλληλοχρέωση, ο θυμός και η στεναχώρια. Είμαστε μαζί επειδή το θέλουμε ή επειδή κάποιος μας το επιβάλλει ή μας υποχρεώνει; Διαλέξαμε ο ένας τον άλλον, το θυμάσαι; Θέλω να συνεχίσουμε να στηρίζουμε, να αλλάζουμε και να εξελίσσουμε ο ένας τον άλλον. Εσύ το θέλεις; Αν ναι, τότε τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις γι’ αυτό;».
Tο παραπάνω αφιέρωμα αναφέρεται στα δύο ίσως πιο σημαντικά είδη ανθρώπινων σχέσεων. Η πρώτη σχέση είναι η συντροφική – ερωτική, που μας δίνει την ευκαιρία να φέρουμε στη ζωή τους δικούς μας καρπούς. Η δεύτερη είναι η σχέση με την πατρίδα που μας γέννησε και μας μεγάλωσε, και στη συγκεκριμένη περίπτωση η σχέση μας με την Ελλάδα. Και οι δύο σχέσεις «πληγώνουν», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γεώργιος Σεφέρης. Οταν μια σχέση την αφήσεις, σε αφήνει. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξει ο σύντροφός σου ή ακόμα και ο ίδιος ο τόπος στον οποίο ζεις αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν σταματήσεις να αποφεύγεις τις ευθύνες που συνοδεύονται από ώριμες αποφάσεις και δεσμεύσεις…
Η σχέση που συνδέει δύο ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν την καινούρια χρονιά μαζί ζητάει πολλές φορές αλλαγές, που πότε ο ένας, πότε ο άλλος γίνονται «απαιτητική προϋπόθεση», γιατί θέλουμε ο ένας να αλλάξει τον άλλον. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές με εγγύηση λειτουργίας από το κατάστημα. Πολλές φορές, στην προσπάθεια να αλλάξει ο ένας τον άλλον μπερδεύονται περισσότερο και είτε σιωπούν, είτε χωρίζουν.
Ποτέ μην περιμένεις να αλλάξει ο σύντροφός σου ή ακόμα και ο ίδιος ο τόπος στον οποίο ζεις αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν αναλάβεις ευθύνες που συνοδεύονται από ώριμες αποφάσεις και δεσμεύσειςΗ νέα χρονιά μπήκε, μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε τη ζωή μας αφού μετρήσαμε τα «σωστά» και τα «λάθη» μας βλέποντας ο ένας τον άλλον, πότε πρόσωπο με πρόσωπο και πότε γυρίζοντας αρνητικά ο ένας στην εικόνα του άλλου. Αυτή η χρονιά, όπως και κάθε καινούρια, ελπίζει στο καλύτερο, εύχεται το θετικό και αναρωτιέται στο διαφορετικό. Εκεί είμαστε κι εμείς, που κοιμηθήκαμε χθες το βράδυ και ξυπνήσαμε σήμερα το πρωί κουβαλώντας τα χρόνια, τις εμπειρίες, τις επιλογές, τις αγάπες μας και τους θυμούς μας.
«Ενας ακόμη χρόνος πέρασε!» μου είπε το ζευγάρι που βρισκόταν καθισμένο απέναντί μου στο γραφείο μου. «Το άγχος, η νευρικότητα, οι αμφιβολίες και οι αντιπαραθέσεις, σχεδόν με χαρακτήρα μονιμότητας στην καθημερινότητά μας.
Και από την άλλη, η δημιουργία, η πρόοδος, η εξέλιξη και η αισιοδοξία να προσπαθούν να ανταγωνιστούν αυτές τις πτυχές. Ποιος όμως κερδίζει τελικά; Το θετικό ή το αρνητικό; Πώς ήταν για μας αυτή η χρονιά; Πήγαμε ένα βήμα μπροστά ή ένα βήμα πίσω τις ζωές μας; Το ότι ζούμε ακόμα μαζί, αρκεί για να μας αποδείξει ότι θέλουμε πραγματικά ο ένας τον άλλον; Τι γεύση μάς αφήνει η μέχρι σήμερα κοινή μας πορεία και τι προσδοκίες έχουμε από το μέλλον μας;» ήταν μερικές από τις ανησυχίες του ζευγαριού.
«Σε γνωρίζω από παιδί. Βλέπεις, ήμασταν και οι δύο πολύ μικροί τότε και δεν μπορούσα να σε πλησιάσω και να σε γνωρίσω όπως τώρα που μεγαλώσαμε. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, ένιωσα ότι ανήκω σε σένα. Ησουν τόσο όμορφη. Στο πέρασμά σου έφερνες πάντα κάτι το ξεχωριστό και το αισιόδοξο.
Οταν έφυγα για σπουδές, ήξερα ότι θα γυρίσω πίσω για να σε βρω και να σε κάνω δική μου. Καθώς μεγαλώναμε, ήξερα ότι σε διεκδικούσαν πολλοί και γι’ αυτό τον λόγο έκανα τα πάντα για να μπορέσω να σε κατακτήσω. Δυνάμωσα πολύ τον εαυτό μου. Σπούδασα, δούλεψα, ξανασπούδασα και παιδεύτηκα αρκετά για να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ηθελα να μπορώ να σου προσφέρω τα πάντα, γιατί πίστευα ότι αυτό άξιζες. Ωσπου κάποια στιγμή, τα κατάφερα! Μπόρεσα να σε κάνω να με κοιτάξεις και να δεσμευτείς μαζί μου…
Τα πρώτα μας χρόνια ήταν πολύ όμορφα και ανέμελα. Ημασταν και οι δύο νέοι, χωρίς πολλές υποχρεώσεις. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να είμαστε πάντα μαζί και να νιώθουμε ότι έχουμε ως στήριγμα ο ένας τον άλλον. Οταν αρχίσαμε όμως να μεγαλώνουμε και φέραμε στον κόσμο το πρώτο μας παιδί, τα πράγματα άλλαξαν. Εγώ αναγκάστηκα να δουλεύω περισσότερες ώρες για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα και εσύ ανέλαβες το φορτίο της οικογένειας προκειμένου να υπάρξει μια κάποια ισορροπία. Η κρίση μας μάς τσάκισε. Μέρα με τη μέρα γινόσουν όλο και πιο απόμακρη και σπάνια βρίσκαμε πλέον χρόνο ο ένας για τον άλλον.
Τότε ένιωσα για πρώτη φορά ότι δεν με ήθελες, ότι δεν με πρόσεχες, ότι δεν με φρόντιζες. Πίστεψα ότι δεν σου ήμουν πια απαραίτητος, ούτε σημαντικός… Σήμερα έχεις αφήσει τον εαυτό σου. Ξέχασες να σε προσέχεις και να σε περιποιείσαι. Είσαι συνεχώς θλιμμένη και σκεπτική. Δεν έχεις πλέον όρεξη να συζητάμε ή να με ακούς. Ωρες-ώρες πιστεύω ότι εύχεσαι να είχα εξαφανιστεί, για να κερδίσεις και πάλι την ελευθερία σου! Ούτε και εγώ όμως είμαι όπως πρώτα. Εκανα αρκετά λάθη στην πορεία μου. Μεγάλωσα, άλλαξα και δεν έχω τις ίδιες αντοχές. Πιστεύω ότι σε κανέναν από τους δυο μας δεν αξίζουν η αλληλοχρέωση, ο θυμός και η στεναχώρια. Είμαστε μαζί επειδή το θέλουμε ή επειδή κάποιος μας το επιβάλλει ή μας υποχρεώνει; Διαλέξαμε ο ένας τον άλλον, το θυμάσαι; Θέλω να συνεχίσουμε να στηρίζουμε, να αλλάζουμε και να εξελίσσουμε ο ένας τον άλλον. Εσύ το θέλεις; Αν ναι, τότε τι είσαι διατεθειμένη να κάνεις γι’ αυτό;».
Tο παραπάνω αφιέρωμα αναφέρεται στα δύο ίσως πιο σημαντικά είδη ανθρώπινων σχέσεων. Η πρώτη σχέση είναι η συντροφική – ερωτική, που μας δίνει την ευκαιρία να φέρουμε στη ζωή τους δικούς μας καρπούς. Η δεύτερη είναι η σχέση με την πατρίδα που μας γέννησε και μας μεγάλωσε, και στη συγκεκριμένη περίπτωση η σχέση μας με την Ελλάδα. Και οι δύο σχέσεις «πληγώνουν», όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γεώργιος Σεφέρης. Οταν μια σχέση την αφήσεις, σε αφήνει. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξει ο σύντροφός σου ή ακόμα και ο ίδιος ο τόπος στον οποίο ζεις αν πρώτα εσύ ο ίδιος δεν σταματήσεις να αποφεύγεις τις ευθύνες που συνοδεύονται από ώριμες αποφάσεις και δεσμεύσεις…
Η σχέση που συνδέει δύο ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν την καινούρια χρονιά μαζί ζητάει πολλές φορές αλλαγές, που πότε ο ένας, πότε ο άλλος γίνονται «απαιτητική προϋπόθεση», γιατί θέλουμε ο ένας να αλλάξει τον άλλον. Γιατί οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές με εγγύηση λειτουργίας από το κατάστημα. Πολλές φορές, στην προσπάθεια να αλλάξει ο ένας τον άλλον μπερδεύονται περισσότερο και είτε σιωπούν, είτε χωρίζουν.
Θάνος Ε. Ασκητής
ΠΗΓΗ: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Learn More
Οταν η ερωτική επιθυμία ανεβαίνει μαζί με το θερμόμετρο
Η καλοκαιρινή πανδαισία δεν θα μπορούσε να αφήσει απέξω τους εραστές που ξεχύνονται στις παραλίες και στις βραδινές προκλήσεις…
Eνα καλοκαίρι ακόμα στη ζωή μας. Ζέστη, ιδρώτας, ταλαιπωρία χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας και βασανίζουν το μυαλό μας και το σώμα μας. Ολα αυτά καταδεικνύουν πόσο κουραστικό είναι το καλοκαίρι στις πόλεις όπου ζούμε εμείς, οι κοινοί θνητοί. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας θυμόμαστε τα καλοκαίρια μας στις θάλασσες και τις παραλίες που άπλετα και απέραντα διαθέτει η φτωχή μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια που ανέμελα αγκάλιαζαν τα χρώματα αυτής της εποχής. Και όσο η γκρίνια της καθημερινότητας περιμένει την καλοκαιρινή άδεια, για να αποδράσουμε στις θάλασσες και τους ανέμους των νησιών μας, τόσο λιγότεροι θα μπορέσουμε να φύγουμε, έστω και για λίγες μέρες μακριά από το κλεινόν άστυ.
Κορμιά που θα καούν στον ήλιο, αλλά και θα μπουν στο στόχαστρο πολλών παρατηρητών, θα χοροπηδήσουν στα κύματα των θαλασσών, αλλά και θα λικνιστούν στις αμμώδεις παραλίες με χάρη και προσμονή εκείνων που θα αναζητήσουν ένα νέο φλερτ και μια γνωριμία που συνήθως τελειώνει με τη δύση του ήλιου.
Οι συζητήσεις ατελείωτες στις ξαπλώστρες, στο ένα χέρι ο φραπέ να ρουφιέται με περισσή φιληδονία μέσα από το πολύχρωμο καλαμάκι, και στο άλλο το κινητό, που παίζει μεταξύ Facebook και ανούσιας φλυαρίας. Πολλές ομάδες, ομόφυλες,ανταλλάσσουν ζωηρές συζητήσεις, με τις γυναίκες να αναλύουν τα ρούχα αλλά και τα παιδιά που υπάρχουν στη ζωή τους, αποφεύγοντας τις πιο βαθυστόχαστες ερμηνείες που εξάλλου η παραλία δεν σηκώνει, ενώ οι άνδρες, πιο ζωηροί και θορυβώδεις, μιλούν για πολιτική αλλά και για γκόμενες, με απόψεις που το πάθος και η διαφωνία φτάνουν στα αυτιά όλων μας.
Στη γωνία, ξαπλωμένη, η χαριτωμένη πεντάμορφη φουντώνει τις φαντασιώσεις των οφθαλμολάγνων που με διακριτικό τρόπο, πίσω από τα γυαλιά του ηλίου τους, ζουν σενάρια σεξουαλικού περιεχομένου, με τη γυναίκα τους να κάθεται στη διπλανή ξαπλώστρα και να ξεφυλλίζει το κουτσομπολίστικο περιοδικό των επωνύμων αστέρων.
Οι μήνες του καλοκαιριού περνούν γρήγορα. Το βραδινό αεράκι δροσίζει την αφόρητη ζέστη και η προετοιμασία για την έξοδο φτιάχνει το κέφι χαλαρώνοντας τη συναισθηματική μας διάθεση προτού βουτήξει μέσα στο αλκοόλ της νύχτας…
Κυρίαρχο μέρος του καλοκαιρινού σκηνικού το εξοχικό που και αυτό σιγά-σιγά χάνεται, αφού οι πιο πολλοί «τυχεροί» που το έχουν το νοικιάζουν στους ξένους που έρχονται για να μπορέσουν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ της πολύπαθης χώρας μας. Αλλωστε, απ’ το να πας στο εξοχικό μαζί με την πεθερά σου χαλάλι να το δώσεις όσο-όσο στον ξένο! Αυξάνονται εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η Αθήνα το καλοκαίρι είναι πανέμορφη. Ειδικά τον Αύγουστο, όπου είναι παχιές οι μύγες και όλοι προσπαθούν να ξεχυθούν κάπου στην περιφέρεια, όσοι θα μείνουν πίσω θα περάσουν καλύτερα από αυτούς που το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου θα πατάει ο ένας τον άλλον όπου βρεθούν.
Βέβαια, αν κάτι αξίζει στο ελληνικό καλοκαίρι είναι οι σχέσεις των ζευγαριών. Εκεί βλέπεις όλη τη μαγεία της βαρεμάρας, τη μονοτονία και την προσδοκία της επιστροφής και τα παιδιά να βουίζουν μαζί με τους γονείς, όπου κι αν βρεθούν: παραλίες, ταβέρνες, πλατείες, ξεχειλίζει η φωνή της μάνας στα «μη» και «πρόσεχε» στα παιδιά της, με τον πατέρα να προσπαθεί σαν τον τροχονόμο να βάλει τάξη στην άναρχη κυκλοφορία. Οι οικογενειακές διακοπές δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο ζευγάρι να έρθει πιο κοντά, ενώ όλοι μαζί βρίσκονται πάνω στο φαγητό με τα πιρούνια να συγκρούονται και εκείνοι σιγομουρμουρίζουν μπουκωμένοι «η θάλασσα μου ανοίγει την όρεξη…». Και μετά έρχεται ο ύπνος, με το ροχαλητό να ολοκληρώνει το ερωτικό παιχνίδι των συντρόφων, που κατάκοποι και ναρκωμένοι βυθίζονται στα προσωπικά τους όνειρα. Η ζυγαριά που περιμένει στην επιστροφή δείχνει πόσα κιλά μπήκαν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και όσο κι αν χτυπιόμαστε στις θάλασσες… καρφωμένοι σχεδόν ακίνητοι μέσα στο νερό που βαριόμαστε και τα χέρια μας να κουνήσουμε.
Η καλοκαιρινή πανδαισία δεν θα μπορούσε να αφήσει απέξω τους εραστές που ξεχύνονται στις παραλίες και στις βραδινές προκλήσεις, γεμάτοι κολόνιες και αρώματα, ψάχνοντας το άλλο τους μισό που όσο και να το ψάχνουν τελικά δεν το βρίσκουν. Ονειρικές περιπέτειες, γρήγορο παιχνίδι και υποσχέσεις της καλοκαιρινής νύχτας γεμίζουν το μυαλό τους και πασχίζουν να χαρούν εφήμερους έρωτες και αχαλίνωτο σεξ.
Εις μάτην όμως, δεν επιβεβαιώνονται μέσα σε μια ανοιχτή εικόνα όπου όλα παίζουν αλλά και όλα χάνονται. Φαίνεται, μάλιστα, ότι οι άνθρωποι μέσα στην ωραιοπάθειά τους και τον ναρκισσισμό τους αυτογυαλίζονται και αυτολατρεύονται μη μπορώντας πολλές φορές να πουν σε έναν άνθρωπο «μου αρέσεις, σε θέλω». Και αυτό, γιατί περιμένουν ο άλλος να έρθει… Ενα καλοκαίρι γεμάτο χρώματα, φρου-φρου και αρώματα. Κι όμως, είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου, όπου απελευθερώνεις το σώμα και το μυαλό σου. Απλώνεις την αρίδα σου, ξαπλώνεις χάμω και ανοίγεις τα χέρια σου για να αγκαλιάσεις αυτόν που είναι δίπλα σου και σε περιμένει. Διαφορετικά, ψάξε και βρες. Δες και ζήτα εκείνον που με μια ματιά θα σου δώσει την ευκαιρία να του μιλήσεις.
Και αν το «όχι» του σε στενοχωρήσει, υπάρχει ένα επόμενο «ναι». Αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να κάνεις είναι να κάθεσαι μόνος σου, στη σιωπή σου, στην ανυπαρξία σου…
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More
Οι ερωτικές σχέσεις του παρελθόντος στο «τώρα»
Πολλοί θεραπευόμενοι συχνά με ρωτούν σχετικά με το κατά πόσο πρέπει να θεωρείται αναμενόμενο και φυσιολογικό να αποκαλύπτουν το σεξουαλικό παρελθόν τους στο πλαίσιο της μεταξύ τους σχέσης. Κατά πόσο, δηλαδή, θα πρέπει ο ένας να γνωρίζει τις προηγούμενες ερωτικές σχέσεις του άλλου, καθώς και κατά πόσο είναι υποχρεωμένοι να μοιραστούν τέτοιες πληροφορίες στη νέα τους σχέση. Παραδόξως, πρόκειται για ένα θέμα το οποίο έχει διχάσει πολλές φορές την επιστημονική κοινότητα και όσους ασχολούνται με τη θεραπεία ζεύγους. Η απόλυτη ειλικρίνεια μοιάζει να είναι, τις περισσότερες φορές, ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης του συγκεκριμένου ζητήματος στο νέο ζευγάρι. Εξάλλου, η συντροφικότητα είναι άμεσα συνυφασμένη με την ειλικρίνεια, έτσι δεν είναι; Κατά πόσο είναι λογικό και χρήσιμο να γνωρίζει ο ένας το ερωτικό παρελθόν του άλλου
Θα λέγαμε ότι είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η ενίσχυση της συντροφικότητας στις ερωτικές σχέσεις εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το αίσθημα εμπιστοσύνης και την ειλικρίνεια που υπάρχει στο ζευγάρι. Ο άνθρωπος έχει την τάση να αισθάνεται πιο ασφαλής δίπλα σε ανθρώπους που νιώθει ότι τους «ξέρει». Είναι όμως απαραίτητο για την ποιότητα της σχέσης να γνωρίζει ο κάθε σύντροφος το σεξουαλικό παρελθόν του άλλου; Εάν προσπαθήσετε να εντοπίσετε κάποια επιστημονική μελέτη γύρω από το ζήτημα της αυτοαποκάλυψης στη σχέση, δεν θα βρείτε πολλά άρθρα, καθώς δύσκολα μπορεί να μετρηθεί με στατιστικούς όρους ώστε να προκύψουν συγκεκριμένα αποτελέσματα. Η κλινική εμπειρία, όμως, δείχνει ότι οι νέοι σύντροφοι, κυρίως, τείνουν να αυτοπαγιδεύονται σε ένα καθεστώς υπέρμετρης ειλικρίνειας, θεωρώντας την απαραίτητο δομικό στοιχείο της σχέσης.
Ας αναλογιστούμε, όμως, πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μια ενδεχόμενη αναφορά της γυναίκας, ενώπιον του συντρόφου της, σε κάποιον προηγούμενο σεξουαλικό παρτενέρ. Η αναφορά, ακόμα και η μεμονωμένη, στις επιδόσεις του προηγούμενου εραστή είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσει μεγάλο άγχος στον τωρινό της σύντροφο.
Ο άνδρας θα θέσει αμέσως τον εαυτό του σε σύγκριση όχι μόνο με τον προηγούμενο, αλλά και με τον επόμενο εραστή της συντρόφου του, από τους οποίους αισθάνεται ότι κινδυνεύει αν δεν ανταποκριθεί στις δικές της επιθυμίες. Η συλλογιστική αυτή διαδικασία είναι και εκείνη που αποτελεί το γόνιμο έδαφος, ώστε να εμφανιστούν ακόμα και προβλήματα στη σεξουαλική του λειτουργία, όπως στυτική δυσλειτουργία, μειωμένη ερωτική επιθυμία, πρόωρη ή ακόμα και καθυστερημένη εκσπερμάτιση, δημιουργώντας μεγαλύτερα προβλήματα στο ζευγάρι.
Φαίνεται, επομένως, ότι η παντελής διαφάνεια στη σχέση αναφορικά με τις προηγούμενες ερωτικές εμπειρίες που πλέον ανήκουν στο παρελθόν έχει ένα προφανές μειονέκτημα, το να αισθανθεί ο ένας από τους δύο συντρόφους ότι συγκρίνεται, με αποτέλεσμα όλη αυτή η διαδικασία να γίνει επώδυνη και αγχωτική για τον ίδιο. Το ερώτημα που αναπόφευκτα εμφανίζεται, λοιπόν, αφορά το πού ακριβώς ξεκινούν και πού τελειώνουν τα όρια της ειλικρίνειας αυτής, ώστε να μην καταλήξει τελικά να επιδρά αρνητικά στη δομή της σχέσης. Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και αυτό θα πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστό και οριοθετημένο μέσα στη νέα σχέση.
Εάν ο σύντροφός σας κάνει ερωτήσεις σχετικά με την παρελθοντική σεξουαλική σας ζωή κάνοντάς σας να νιώθετε άβολα, μη διστάσετε να του επισημάνετε ότι δεν θέλετε ή και δεν είστε έτοιμοι να συζητήσετε το συγκεκριμένο θέμα, τουλάχιστον όχι τώρα, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να το κάνετε στο μέλλον αν εσείς δεν το επιθυμείτε.
Το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και όχι στο παρόν. Από την άλλη πλευρά, αν ο σύντροφός σας επιλέγει να μη μοιράζεται μαζί σας λεπτομέρειες για το παρελθόν του, ακόμα κι αν εσείς έχετε προβεί σε αποκαλύψεις, μη συσχετίζετε το ενδιαφέρον του προς εσάς και τη σχέση σας με την άρνησή του να μιλήσει για το χθες. Σε κάθε περίπτωση, οι παρελθοντικές ερωτικές εμπειρίες αποτελούν πάντα προσωπική υπόθεση, επομένως θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό, μέσα στο πλαίσιο των ορίων που διαμορφώνονται σε κάθε σχέση, είτε φιλική, είτε ερωτική.
Όταν, επομένως, πρόκειται να αποκαλύψετε κάτι για τον εαυτό σας ή να ζητήσετε από τον σύντροφό σας να πράξει κάτι ανάλογο σχετικά με προηγούμενες σεξουαλικές γνωριμίες και εμπειρίες, αναρωτηθείτε πρώτα: «Χρειάζεται πραγματικά για τη σχέση μου να το γνωρίζω αυτό; Τι θα κερδίσω; Είναι η δική μου περιέργεια εκείνη που ζητά ικανοποίηση, μήπως είναι η ανάγκη μου για μεγαλύτερη ασφάλεια και προστασία του συναισθηματικού μου κόσμου; Μήπως έχω την τάση γενικότερα να ελέγχω καταστάσεις, άρα, αν ξέρω, θα μπορώ να έχω τον έλεγχο και στη σχέση μου;».
Το να γνωρίζετε τα πάντα για τη σεξουαλική ζωή του συντρόφου σας, δεν σας κάνει αυτόματα ένα ζευγάρι με πιο σταθερή βάση ή ποιοτικότερη σχέση. Η επίμονη ενασχόληση με το παρελθόν, αντίθετα, μπορεί να λειτουργήσει επιβαρυντικά στο παρόν, καθώς και στο μέλλον της σχέσης. Λέμε γενικότερα ότι οι υγιείς προσωπικές σχέσεις στηρίζονται στην ειλικρίνεια και την αυτοαποκάλυψη, ωστόσο από μόνες τους αυτές οι δύο παράμετροι δεν επαρκούν για να κρατήσουν μια σχέση ζωντανή. Η αμοιβαία αυτοαποκάλυψη έρχεται σταδιακά και ανεπιτήδευτα όταν οι δύο σύντροφοι λειτουργούν χωρίς την πιεστική εκμαίευση πληροφοριών.
Η συνεχής αναφορά σε προηγούμενες σχέσεις μπορεί να δηλητηριάσει τη ζωή ενός ζευγαριού, δεδομένου ότι η τοποθέτηση του φαντάσματος ενός τρίτου προσώπου ανάμεσα στους δύο συντρόφους αποτελεί από μόνη της μια απειλή στη σχέση που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ακριβώς επειδή είναι άυλη.
Από την άλλη, δεν είναι λίγες οι φορές που η αναφορά σε προηγούμενους συντρόφους γίνεται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ζηλέψει ο τωρινός σύντροφος και να διεκδικήσει περισσότερο τη συντροφικότητα στη σχέση του. Ωστόσο, η συντροφικότητα στις ερωτικές σχέσεις δεν προέρχεται από την αποκάλυψη λεπτομερειών της ερωτικής ζωής ενός ατόμου, αλλά από την εμπιστοσύνη που καλλιεργείται σταδιακά και βαθμιαία.
Προσπαθήστε, λοιπόν, να αποδεχτείτε το γεγονός ότι τόσο εσείς όσο και ο σύντροφός σας έχετε ζήσει ένα σύνολο εμπειριών μέχρι τώρα. Οι ερωτικές σχέσεις του παρελθόντος σας σάς έχουν διαμορφώσει ως χαρακτήρες και προσωπικότητες, κάνοντάς σας τους ανθρώπους που είστε τώρα. Πέραν τούτου, όμως, δεν έχουν καμία θέση στο τώρα της σχέσης σας. Το να μη μιλάει ένα ζευγάρι για το ερωτικό παρελθόν του δεν αποτελεί ένδειξη ανηθικότητας, αλλά ένδειξη σεβασμού στην αυθύπαρκτη προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου.
Κλείνοντας, η απάντηση στο ερώτημα για το αν είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τις παρελθοντικές ερωτικές εμπειρίες του συντρόφου μας, θα λέγαμε μάλλον όχι! Μπορούμε να πούμε δυο-τρία πράγματα για προηγούμενες σχέσεις μας, αλλά χωρίς λεπτομέρειες και φυσικά χωρίς να αναφερθούμε στην ερωτική ζωή με τους πρώην.
Θάνος Ε. Ασκητής
Πηγή: ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Learn More
Κάνε με να σε θέλω!
Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Δικαιώματα των Γυναικών στις 8 Μαρτίου 2017, επιλέγω να αφιερώσω το κείμενο που ακολουθεί στις ανάγκες, στις επιθυμίες και στα «θέλω» της σύγχρονης γυναίκας, που μάχεται καθημερινά για να ομορφαίνει τις ζωές όλων μας. Στη μητέρα, στη κόρη, στην αδελφή και στη φίλη, μα πάνω από όλα στη γυναίκα – σύντροφο και σύμμαχο στην οικογένεια και στη σχέση.
Η γυναίκα, που σήμερα παλεύει ακόμα να βρει τις ισορροπίες της μέσα σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, μας αποκαλύπτει το μυστικό της ευδαιμονίας της:
«Άντρα, σε εσένα απευθύνομαι, θέλω να με κάνεις να σε θέλω! Οι ανάγκες μου είναι ίσως πολλές, αφού από την φύση μου είμαι πιο συναισθηματική και περίπλοκη από εσένα. Γι’ αυτό πολλές φορές μπορεί να μην με καταλαβαίνεις. Όμως, γνωρίζω πολύ καλά τι θέλω:
Θέλω να με κάνεις να νιώθω η μια και μοναδική. Θέλω να ξέρω ότι με βρίσκεις όμορφη ακόμα και όταν ξυπνάω, που το μαλλί μου είναι ανάστατο και το δέρμα μου ζαρωμένο. Θέλω να είσαι περήφανος για μένα, για όλα όσα καταφέρνω μέσα στη μέρα μου και να μην τα θεωρείς δεδομένα. Θέλω να ζηλεύεις και λίγο γιατί φοβάσαι ότι θα με χάσεις και να μην με αντιμετωπίζεις ως κάτι το σίγουρο. Βλέπεις, είμαι και λίγο φεμινίστρια, έμαθα να ανήκω σε μένα. Ούτε σε σένα αλλά ούτε και στον πατέρα μου. Αυτό όμως δεν πρέπει να επηρεάζει εσένα. Προσπάθησε να αναγνωρίσεις ότι ενώ εγώ έχω επιλογές, εσύ είσαι η αγαπημένη μου!
Μην θεωρήσεις ποτέ ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω χωρίς εσένα. Μην ξεχνάς να προσπαθείς για εμάς. Η σχέση είναι μια διαδικασία που χρειάζεται προσπάθεια και από τους δύο. Μόνη μου δεν μπορώ να την κρατώ για πολύ, γιατί λυγίζω. Κάνε με να σε νιώθω κοντά μου μέσα στην μέρα μου. Αν δεν το κάνεις, ίσως σου γκρινιάξω ή ίσως το αναζητήσω κάπου αλλού. Δεν θέλω να μαντεύω ή να υποθέτω το ενδιαφέρον σου. Χρειάζομαι ασφάλεια. Θέλω το βράδυ να με αφήνεις να σε αγγίξω στον ύπνο μου και να νιώθω ανακούφιση που είσαι δίπλα μου για ακόμα μια μέρα. Θέλω να νιώθω ότι το «εμείς» δεν φθείρεται μέσα στον χρόνο. Τώρα που έμαθα μαζί σου, φοβάμαι λίγο το «εγώ». Το μαζί είναι πιο όμορφο και δεν θέλω να σε χάσω.
Άντρα, μην ξεχνάς ότι είμαι και γυναίκα. Όχι δεν είμαι μόνο η μητέρα των παιδιών μας, ούτε η μαγείρισσα του σπιτιού. Θυμήσου τις πρώτες μέρες μας. Πόσο με ποθούσες. Αυτό θέλω να κάνεις και τώρα. Θέλω τις πιο πονηρές σου φαντασιώσεις να τις μοιραστείς μαζί μου. Ναι, μπορώ και θέλω να είμαι και η ερωμένη σου. Δεν ξέχασα πόσο όμορφα με έκανες να νιώθω. Ούτε και κουράστηκα. Μπορεί να μην εκφράζομαι κάποιες φορές αλλά σεξουαλικά έχω και εγώ ανάγκες! Όσο μεγαλώνω κιόλας, έχω ακόμα περισσότερες. Μην ψαχτείς αλλού λοιπόν, προκάλεσε με και θα ανταποκριθώ!
Το ξέρω ότι πολλές φορές ξεχνώ και εγώ να προσπαθώ. Κάποιες άλλες ίσως και να σε «καπελώνω». Να κάνω τόσα πράγματα, που εσύ να μένεις να αναρωτιέσαι ποιος ο ρόλος σου μέσα σε όλο αυτό. Έχασα ίσως και την θηλυκότητα μου στην προσπάθεια μου να κάνω ότι κάνεις και εσύ. Εγώ σε φλέρταρα πρώτη εξάλλου. Θυμάσαι; Από την πρώτη μέρα σου στέρησα και το ένστικτο του κυνηγού που έχεις μέσα σου ως γνήσιο αρσενικό. Μα φοβόμουν ότι αν δεν το έκανα εγώ, μπορεί να μην τολμούσες εσύ…
Θέλω κι εγώ να σε κάνω να με θέλεις. Σου το είπα ξανά, η σχέση θέλει προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Όχι δεν θα αφεθώ στην μητρότητα ή στην ουτοπία ότι είσαι δικός μου για πάντα. Θα φροντίσω το σώμα μου και θα περιποιηθώ το πρόσωπο μου για να ομορφαίνω την κάθε μέρα σου. Δεν θα γκρινιάζω ούτε και θα σε ελέγχω. Δεν είμαι μητέρα σου, ούτε και εσύ παιδί. Μου αρέσει κάποιες φορές να είμαι το «αδύναμο φύλο». Με ένα περίεργο τρόπο μου αναδεικνύει την θηλυκότητα μου…
Είσαι ο άνθρωπός μου, θέλω να το ξέρεις! Αφιέρωσε μου χρόνο για να με μάθεις και το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Μην ξεχνάς ούτε στιγμή, πως είμαστε ζευγάρι όχι μόνο για τα όμορφα αλλά και για τα δύσκολα.
Διαφορετικά, τι νόημα έχει να ψάξω να σε βρω; Έχω μάθει να ζω και μόνη μου, απ’ το να φορτωθώ εσένα και τη… μαμά σου!
Όχι, δεν είναι αλήθεια αυτό. Πάντα θέλω αυτόν που με θέλει. Υπάρχεις! Κάνε με δική σου! Κάνε με να σε θέλω! Το χρειαζόμαστε και οι δύο! Έτσι δεν είναι;
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Learn More